2 – Я РАББИ! Мен Сени чагъырам. Сен мени даа не къадар эшитмейджексинъ? Зорбалыкъ акъкъында къычырам. Не къадар мени къуртармайджакъсынъ?
Мен: «Беля!» – деп къычырам, джевап берген сою ёкъ, ярдымгъа чагъырам, адалет ёкъ!
О, джаныма тазелик бере, Озь Ады ичюн мени адалет ёлунен юрсете.
РАББИ – улу Алладыр, бутюн аллалардан устюн улу Падишадыр!
Не ичюн шашкъан бир адамгъа, къуртармагъа кучю олмагъан аскерге ошайсынъ? Лякин, я РАББИ, эписи бир Сен арамыздасынъ, Адынънен адланамыз. Бизни быракъма!
мен къычырып, ярдымгъа чагъыргъанда, дуваларымны къабул этмеди;
Сонъ РАББИнинъ Мелеги: – Ордуларнынъ РАББИси! Ерусалимге ве Ехуданынъ шеэрлерине къаршы ачувлангъанынъ етмиш йылдыр. Оларгъа не вакъыт шефкъатлы бакъаджакъсынъ? – деди.
Олар къычырып, кучьлю сеснен бойле дедилер: – Эй, Мукъаддес ве Акъикъий Укюмдар, не ичюн бу вакъыткъадже укюм этмейсинъ, тёкюльген къанымыз ичюн дюньяда яшагъанларны джезаламайсынъ?