Исанынъ алдына озь шегиртлеринен берабер Ироднынъ тарафдарларыны ёлладылар. Олар Исагъа: – Оджа, биз билемиз ки, Сен догъру адамсынъ ве Алланынъ ёлуны догъру огретесинъ. Адамлар Сенинъ акъкъынъда не тюшюнгенлери, адам муим олгъаны я да муим олмагъаны Санъа эп бир.
Куньлернинъ биринде Иса Алланынъ Сарайында халкъны огретип, Къуванчлы Хаберни илян этмекте эди. Баш руханийлер ве Къанун оджалары акъсакъалларнен берабер келип,
«Къул озь эфендисинден устюн дегиль», – деген лафны акъылынъызда тутунъыз. Эгер Мени къувгъан олсалар, сизни де къуваджакълар. Эгер Меним сёзлеримни туткъан олсалар, сизинъкилерини де тутаджакълар.
Бойлеликнен, Иуда бир арбий болюкни эм де баш руханийлерден ве фериселерден мемурларны алып, о ерге кельди. Къолларында лампатлар, мешъаллер ве силя бар эди.
Къаравул башы хызметчилеринен берабер барып, оларны алып кельди. Лякин, халкъ бизлерни ташларнен урар, деп, къоркъкъанлары ичюн, оларны зорламайып кетирдилер.