22 Ялан истеклернинъ ичинде гъайып олаяткъан эски адамнынъ эвельки аятыны бир четке алып къоймакъ керексинъиз,
Къудретлиге айлансанъ, янъыдан котерилирсинъ, тек яманлыкъны чадырынъдан узакълаштыр.
Яман адамнынъ къазанчы яландыр, акъикъатны сачкъан адам исе ишанчлы мукяфатны джыя.
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
Сен къая чатлакъларында, байыр тёпелеринде яшадынъ, лякин шефкъатсызлыгъынъ ве юрек къопайлыгъынъ сени алдатты. Сен, къартал киби, юксек ерлерде юванъны яптынъ, амма сени андан да ашагъы тюшюририм, – дей РАББИ.
Юрегинъдеки къопайлыкъ сени алдатты. Юксек ерде, къая чатлакъларында яшайсынъ, ичинъден: – Мени ерге ким тюшюрип олур? – дейсинъ.
Биз билемиз ки, гуна япмагъа истеген беденимиз ёкъ олсун ве биз энди гунагъа къул олмайыкъ деп, Месихнен берабер бизим эски джанымыз хачкъа мыхланды.
Эмирнинъ ярдымынен гуна фырсат тапып, мени алдатты ве эмирнинъ ярдымынен мени ольдюрди.
Амма къоркъам ки, йылан айнеджиликнен Аваны алдаткъаны киби, сизинъ фикирлеринъиз де бозулып, Месихнинъ артындан адийликнен ве темизликнен юрмектен вазгечеджексинъиз.
Меним еудий дининде кечкен эвельки аятым акъкъында эшиттинъиз: мен Алланынъ иманлылар джемиетини къарардан зияде къувалай эдим, оны ёкъ этмеге тырыша эдим.
Бир вакъытлары биз эпимиз де бойле адамларнынъ арасында беден истеклеримизге коре яшай эдик, беден ве юрек истеклерини беджере эдик ве эбет, башкъалары киби, Алланынъ джезасына ляйыкъ эдик.
Шунынъ ичюн, мен буны айтам ве Раббиден сизге ялварам: Алланы бильмеген халкълар киби, бош фикирлерге коре энди яшаманъыз.
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
Эр бир къозгъалув ве ачув, гъазап ве къычырув, ифтира ве эр бир яманлыкъ сизден узакъ олсун.
Онда сизлер сюннет олдынъыз, амма сизлерни адамнынъ къоллары сюннет этмедилер, сизлер гуналы табиатынъыздан Месих сюннет эткенинен азат олдынъыз.
Бир вакъытта бизлер акъылсыз, сёз динълемеген, ёлдан урулгъан адамлар эдик. Чокъ тюрлю яман истек ве зевкъларгъа къул олып, яманлыкънен ве пахыллыкънен яшай эдик, пис олып, бир-биримизни кореджек козюмиз ёкъ эди.
Шунынъ ичюн биз де, чевре-четимизде не къадар чокъ шаат олгъанда, озь устюмизден эр бир агъырлыкъны ве бизни токътаткъан гунаны бир четке ташлайыкъ, бизге азырлангъан яшайыш ёлумызны сабырнен кечейик.
Ич кимсе гунагъа алданмасын, юрегини таш киби этмесин деп, «бугунь» демеге даа мумкюн олгъанда, бири-биринъизге эр кунь акъыл огретинъиз.
Шунынъ ичюн эр бир арамлыкътан ве дюньяда чокълашкъан яманлыкътан вазгечинъиз, Алла юрегинъизге къойгъан Сёзни алчакъгонъюлликнен къабул этинъиз. Бу Сёз джанларынъызны къуртара биле.
Ким озюни диндар сайса, лякин тилини тутып оламаса, о, озь озюни алдата, ве онынъ диндарлыгъы боштыр.
Сизлер билесинъиз ки, бабаларынъыз сизге берген бош яшайышынъыздан не бозуладжакъ алтынгъа, не кумюшке сатын алындынъыз,
Кечмиште сизлер Алланы бильмегенлернинъ истегенине коре етерлик арекет эте эдинъиз, озьлеринъиз ахлякъсызлыкъкъа, бозукъ ниетлерге, ичкиджиликке, намуссыз отурышларгъа, эм де арам путперестликке бериле эдинъиз.
Олар япкъан яманлыкълары ичюн джезаланаджакълар. Олар куньдюз ярыгъында кейф чатмакъны озьлери ичюн догъру саялар. Лекели ве кирли олгъанда, олар сизлернен софра башында отургъанда, озь яланларындан кейф чаталар.
къанунсыз адамларнынъ бозукъ арекетлеринден азап чеккен инсафлы Лутны исе къуртарды.
ве онъа: – Сен не вакъыткъадже сархош юреджексинъ? Шарабынъдан айын, – деди.