Сонъра адам мени шималь къапудан Сарайнынъ алдына алып кельди. Бакъсам, не корейим, РАББИнинъ Шурети бутюн РАББИнинъ Эвини толдурды. Мен бетнен ерге йыкъылдым.
Адам манъа: – Эй, Даниял, Алла севген адам! Аякъкъа тур. Мен санъа ёлландым. Айтаджакъ сёзлеримни яхшы этип динъле, – деди. О манъа бу сёзлерни айткъанда, мен титреп аякъкъа турдым.
Амма адам огълуна ошагъан бири дудакъларыма тийди, ве мен агъзымны ачып, лаф этип башладым. Къаршымда тургъангъа: – Эфендим! Мен корьген шей мени пек эеджанландырды, ве мен такъаттан кесильдим.
Мен, Даниял, такъаттан тюшип, бир къач кунь хаста яттым. Сонъра турып, падишанынъ ишлеринен огъраштым. Бу руя мени пек раатсызлады, мен оны анълап оламай эдим.
Сен дуванъны башлагъанынънен, сени пек севгени ичюн, Алла санъа хабер ёллады, ве мен оны бильдирмеге кельдим. Сёзге дикъкъат эт ве руянынъ фаркъына бар.