10 Ондан атеш озени чыкъып акъа эди. Бинълердже бинълер Онъа хызмет эте эдилер. Он бинълердже он бинълер Онынъ огюнде тура эдилер. Къадылар отурды, ве бурулгъан кягъытлар ачылды.
Микъая джевап берип: – РАББИнинъ сёзлерини динъле! Мен Озь тахтында отургъан РАББИни корьдим. Бутюн коклернинъ ордусы Онынъ сагъ ве сол тарафында турмакъта эди.
Сонъ Микъая бойле деди: – РАББИнинъ сёзлерини динъленъиз! Мен Озь тахтында отургъан РАББИни корьдим. Коклернинъ бутюн ордусы Онынъ сагъ ве сол тарафында турмакъта эди.
Онынъ ордуларыны саймакъ мумкюнми? Ярыгъы кимнинъ устюне догъмаз?
Яш арсланлар ав къыдырып окюре, Алладан аш истейлер.
РАББИнинъ Къануны мукеммельдир, о, джангъа кучь бере. РАББИнинъ шаатлыгъы догърудыр, о, саде адамгъа акъыл бере.
Эй, Алла, Сенинъ буюк севгинъ ичюн манъа мерамет эт! Сынъырсыз шефкъатынъ ичюн къанунсыз ишлеримни менден узакълаштыр!
Манъа джевап бер, я РАББИ! Сенинъ севгинъ эйидир, шефкъатынъ буюклигинде манъа айлан.
Бакъынъыз, РАББИнинъ Ады узакътан келе, гъазабы къайнай, атешине чыдамагъа чареси ёкъ, агъзы ачув толу, тили – якъыджы атеш кибидир.
Къурбан атеши чокътан азырланды, падишаны терен чукъурдаки буюк атеш беклей. Атешинде одуны пек чокъ. РАББИнинъ уфюрмеси, янгъан кукюрт киби, оны туташтыраджакъ.
О заман сенинъ халкъынъны къорчалагъан буюк башлыкъ Микъаиль келеджек. Адамлар дюньяда яшап башлагъан вакъыттан берли шу вакъыткъадже олмагъан беля заманлары оладжакъ. Лякин бу заманда сенинъ халкъынъдан Китапта язылгъанларнынъ эписи къуртуладжакъ.
Лякин эвель-эзельден Бар Олгъан, Юдже Алла пейда олды ве Озь азизлерини адалетнен къорчалады, ве падишалыкъ азизлернинъ къолуна кечти.
Лякин коклердеки къадылар топлашып, онынъ къолунда олгъан гъайып этиджи акимиетини тутып аладжакълар ве тюбю-тамырынен оны ёкъ этеджеклер.
Дагълардаки вадий Ацел ерине къадар узанаджакъ, ве сиз Меним дагъларымнынъ вадийинден къачаджакъсынъыз. Ехуда падишасы Уззиянынъ куньлеринде олгъан зельзеледен насыл къачкъан олсанъыз, ойле къачаджакъсынъыз. О заман Аллам РАББИ ве Онен берабер эписи азизлер келеджек!
Инсан Огълу шурети ичинде эписи мелеклеринен берабер кельгенде, Озюнинъ шуретли падиша тахтына отураджакъ.
шай деди: – РАББИ Синайдан кельди, Сеир дагъларында ачылды, Паран дагълы топрагъындан нурнен пейда олды, азизлернинъ ордуларынен кельди, онъ къолунда Къанун атеши бар эди.
Мелеклернинъ эписи – тек хызмет эткен рухлардыр, олар къуртулышны аладжакъ адамларгъа хызмет этмек ичюн ёлланылгъандыр.
Амма сизлер Сион дагъына ве Тири Алланынъ шеэрине – коктеки Ерусалимге якъынлаштынъыз, байрамгъа топлашкъан сайысы олмагъан мелеклернинъ янына кельдинъиз,
Адемден сонъ единджи олгъан Ханокъ бу адамлар акъкъында пейгъамберлик япып, шойле деди: «Мына, Рабби келеята; он бинълер азизлери де келеяталар.
Халкълар гъазапланды, Сенинъ де гъазабынъ чыкъты. Олюлерни суд этмек вакъты кельди, Сенинъ къулларынъа, пейгъамберлерге ве азизлерге, эм де Сенден къоркъкъан буюклерге ве кичиклерге озь акъларыны бермек вакъты кельди. Ер юзюни харап эткенлерни ёкъ этмек вакъты да кельди!
Сонъ бакъсам, тахтнынъ этрафында чокъ мелеклернинъ, айванларнынъ ве акъсакъалларнынъ сеслерини эшиттим. Оларнынъ сайысы бинълернен бинълер, он бинълернен он бинълер эди.