4 Амма сен, Даниял, бу сёзлерни гизле ве китапкъа печат къойып, ахыр замангъадже оны сакъла. Чокъусы ёлдан урулгъанда, бу китап адамларгъа бильги береджек.
Бутюн азиз дагъымнынъ устюнде яманлыкъ этильмейджек, зарар кетирильмейджек. Сувлар денъизни насыл толдурсалар, РАББИ акъкъында бильги бутюн дюньяны толдураджакъ.
Сизлер ичюн эр бир пейгъамберлик япылгъан китаптаки сёзлер киби олды: оны китап окъумагъа бильгенге: «Окъу», – деп берелер де, о: «Окъуп оламайым. О, печатнен басылгъан да», – деп джевап бере.
Ай, кунеш киби, ярыкъ береджек, кунеш исе еди къат кучьлю, еди куннинъ ярыгъы киби, нур сачаджакъ. О куню РАББИ халкъынынъ яраларыны сараджакъ, агъыр яраланувларыны тедавийлейджек.
Корьгенлернинъ козьлери къапалмайджакъ, эшиткенлернинъ къулакълары динълейджек.
– Шаатнынъ сёзлери киби, бу кягъытны сарып, багъла, шегиртлерим огюнде эмирлериме печат къой.
– Ерусалимнинъ сокъакъларында юрюнъиз, чеврелерини бакъып, билинъиз, шеэр мейданларында къыдырынъыз. Эгер адалетли кишини, догърусыны къыдыргъан адамны тапсанъыз, бу шеэрни багъышлайджагъым.
Фарс падишасы Кореш учюнджи йыл падишалыкъ япкъанда, Алла Даниялгъа (онынъ башкъа ады Белтешаццар эди) бир хабер ёллады. Бу хабер догъру олып, буюк дженк акъкъында эди. Лякин Даниял бу хаберни яхшы анълады, корьген шейлернинъ фаркъына барды.
Шимди исе сонъки куньлерде халкъынънен не оладжагъыны санъа бильдирмеге кельдим. Сен корьген руя келеджек куньлер акъкъындадыр.
Лякин башта Акъикъат китабында нелер язылгъаныны санъа бильдиреджегим. Оларгъа къаршы турмакъ ичюн башлыгъынъыз Микъаильден гъайры манъа къол тутаджакъ ёкъ.
Халкънынъ арасындаки акъыллы адамлар чокъусына акъыл огретеджек. Амма бир къач вакъыт ичинде оларны къылычнен ве атешнен ольдюреджек, эсир этеджек ве оларнынъ мал-мулькюни тартып аладжакълар.
Сонъ-сонъунда дженюп падишасы онен дженк этеджек. Шималь падишасы дженк арабаларынен, атлыларынен, бир чокъ гемилеринен, боран киби, онъа къаршы чыкъаджакъ ве, сув ташкъыны киби, виляетлерини басаджакъ ве олардан кечеджек.
Сен исе, Даниял, яшай бер. Сен оледжексинъ, лякин куньлернинъ сонъунда тураджакъсынъ ве озь акъкъынъны аладжакъсынъ.
О заман мен, Даниял, бакътым ве башкъа эки кишини корьдим. Оларнынъ бири озеннинъ бу ялысында, башкъасы исе обир ялысында тура эди.
О манъа бойле джевап берди: – Сен кет, Даниял. Бу сёзлернинъ манасы ахыр замангъадже гизли олсун.
О мен тургъан ернинъ янына кельгенинде, мен къоркъудан бетимнен ерге йыкъылдым. О, манъа: – Инсан огълу, бу руя ахыр замангъа багълыдыр, – деди.
ве манъа бойле деди: – Мына, Алла ачувы куньлерининъ сонъкилеринде не оладжагъыны санъа айтаджагъым. Бу вакъиалар заманнынъ ахыр-сонъунда, белли бир вакъытта оладжакъ.
Акъшамлар ве сабалар акъкъында руя керчектир. Лякин бу руя гизли олсун, чюнки о, даа чокъ вакъыт ичинде ерине кельмейджек.
Ондан эвель исе бутюн дюньяда Алла Падишалыгъы акъкъында бу Къуванчлы Хабер илян этиледжек. Бу хабер эписи халкъларгъа шаатлыкъ оладжакъ. О вакъыт сонъу келеджек.
Амма буны сорайым: олар эшитмедилерми? Эльбетте, эшиттилер! Языда айтыла ки, оларнынъ сеси бутюн ер юзюнден кечти, оларнынъ хабери дюньянынъ четине етти.
Еди кок гудюрдиси лафкъа къошулгъанда, мен язмагъа истедим. Амма коктен: – Еди кок гудюрдисининъ лафларыны язма, оларнынъ айткъанлары сыр олсун! – деген сесни эшиттим.
Сонъ манъа даа бойле деди: – Бу китапнынъ пейгъамберлик сёзлерине печат къойма, оларны сакълама. Вакъыт аз къалды.
Тахтта Отургъаннынъ онъ къолунда ичи де, тышы да язылгъан, еди печатнен басылгъан бир бурулгъан кягъытны корьдим.