37 Падиша бабаларынынъ аллаларыны акъылына кетирмейджек, не къадынлар севген аллагъа, не де ич бир башкъа аллагъа сайгъы косьтермейджек, озюни эр кестен устюн тутаджакъ.
– Инсан огълу! Тирнинъ башлыгъына бойле айт: РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Юрегинъ къопайды, сен: «Мен – аллам! Денъизлернинъ ортасында мен алланынъ тахтында отурам», – дединъ. Озюнъни Алла киби акъыллы сайдынъ, лякин сен инсансынъ, Алла дегильсинъ.
Якъын адамнынъ апайыны арзу этме, онынъ не эвини, не тарласыны, не къулуны, не хызметчи апайыны, не огюзини, не эшегини, не де бутюн мал-мулькюни истеме.
Олар эвленмеге ве базы ашларны ашамагъа ёл бермейлер. Лякин Алла эр бир ашларны, инангъан ве акъикъатны бильген адамлар шукюр этсинлер ве оларны ашасынлар деп, яраткъандыр.