9 Сонъ мен шу адамнынъ сесини эшиттим. Оны эшиткенде, мен сезгисиз къалдым ве, бетимнен ерге тюшип, бойле алда яттым.
Кунь баткъанда, Ибрамны къатты юкъу сарды, дешетли буюк къаранлыкъ басты.
О вакъыт РАББИ-Тааля адамны къатты юкъугъа далдырып, къабургъаларынынъ бирини алды ве о ерни вуджутнен къапатты.
Тюште, гедже руясында, адамларны терен юкъу баскъанда, олар ятакъта яткъанларында,
О гедже мен къоркъунчлы тюшни корьдим, о вакъыт къатты юкъу адамларны сарды.
– Мен юкълай эдим, амма юрегим уяныкъ эди. Мына, севгилимнинъ сеси, къапуны къакъып деди: «Къызкъардашым, ярем, гогерджиним, темиз-пакым, ач манъа! Башым сылакъ олды чыкътан, къувурчыкъларым гедженинъ дымындан».
Амма адам огълуна ошагъан бири дудакъларыма тийди, ве мен агъзымны ачып, лаф этип башладым. Къаршымда тургъангъа: – Эфендим! Мен корьген шей мени пек эеджанландырды, ве мен такъаттан кесильдим.
О меннен лаф эткенде, мен эсимни джойып, бетимнен ерге ята эдим. Лякин о манъа токъунып, мени аякъкъа турсатты
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Дува окъугъан сонъ турып, Иса шегиртлерининъ янына кельди. Оларны къайгъыдан юкълап къалгъан алда корьди.
Пётр ве онынъ янындакилери терен юкъуда эдилер. Уянгъанда, Исанынъ Шуретини ве Онынъ янында тургъан эки адамны корьдилер.
Оны корьгенимнен, аякълары астына олю киби йыкъылдым. О, онъ къолуны устюме къойып, бойле деди: – Къоркъма! Мен Биринджи ве Сонъкидирим.