2 О куньлери мен, Даниял, учь афта матем тута эдим.
Бу сёзлерни эшиткен сонъ, мен отурып агъладым. Бир къач кунь гъам ичинде эдим, ич бир шей ашамадым-ичмедим, коклернинъ Алласына дува эттим.
Эй, Алла! Биз озь къулакъларымызнен эшиттик, кечкен куньлерде, къадимий заманларда, Сен япкъан аджайип ишлеринъ акъкъында бабаларымыз бизге икяе этти.
– Ерусалимнен берабер къуванынъыз, оны севгенлер, эпинъиз онынъ ичюн шенъленинъиз! Ерусалим ичюн агълагъанлар! Энди онен берабер къуванынъыз!
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Лякин о манъа бойле деди: – Къоркъма, Даниял! Аллагъа алчакъ гонъюльнен кельмеге ве окъугъан шейлерни анъламагъа юрегинъде къарар эткенинънен, биринджи куню де дуванъ эшитильди. Шунынъ ичюн де мен кельдим.
Иса оларгъа: – Тойгъа чагъырылгъан мусафирлер, киев оларнен олгъанда, къайгъыралармы? Амма киевни олардан аладжакъ куньлер кельгенде, олар аштан-сувдан вазгечеджеклер, – деди.
юрегим буюк гъамнен ве битмез дертнен сызлай.
Кедерленинъиз, окюрип агъланъыз! Кулькюнъиз агълавгъа, къуванчынъыз къасеветке айлансын.
Эгер ким оларгъа яманлыкъ япмагъа истесе, агъызларындан атеш чыкъаджакъ ве душманларыны ашап ёкъ этеджек. Оларгъа яманлыкъ кетирмеге истеген ольдюрильмек керек.
