16 Амма адам огълуна ошагъан бири дудакъларыма тийди, ве мен агъзымны ачып, лаф этип башладым. Къаршымда тургъангъа: – Эфендим! Мен корьген шей мени пек эеджанландырды, ве мен такъаттан кесильдим.
Башлары устюндеки къуббенинъ устюнде лазурит ташындан ясалгъан бир тахтнынъ бенъзеви бар эди. Тахтнынъ бенъзеви устюнде адамгъа ошагъан бир кимсе отура эди.
Мен, Даниял, такъаттан тюшип, бир къач кунь хаста яттым. Сонъра турып, падишанынъ ишлеринен огъраштым. Бу руя мени пек раатсызлады, мен оны анълап оламай эдим.