Бир заманда, Нух сандыкъны къураяткъан куньлерде, Алла сабырнен беклеген вакъытта, олар боюн эгмегенлер. О сандыкъта аз адам, яни секиз джан сувдан къуртулгъанлар.
Къызларнынъ баба я да агъалары бизге шикяет этип кельселер, биз оларгъа: «Бизни аджынъыз, къызларынъызны бизде къалдырынъыз! Эр биримиз дженкте озюне апай алып оламадыкъ! Бундан да гъайры, сиз оларгъа апай бермединъиз, демек, сизде къабаат ёкъ!» – дермиз.