6 РАББИ ер юзюнде адамны ясагъанына пешман этти, Онынъ юреги янды.
Сонъ РАББИ деди: – Озюм яраткъан адамларны ер юзюнден къырарым: адамдан башлап айванларгъа, сюйрелип юрген махлюкъларгъа ве кок къушларына баргъандже къырарым. Мен оларны ясагъаныма пешман эттим.
Мелек Ерусалимни бошатмакъ ичюн элини узаткъанда, РАББИ джезасы акъкъында пешман этти ве халкъны ёкъ эткен мелекке: – Етер, къолунъны тюшюр, – деди. РАББИнинъ мелеги о вакъыт евуслы Аравнанынъ арманы янында эди.
Алла Ерусалимни ёкъ этмек ичюн Озь мелегини йиберди. Амма мелек шеэрни ёкъ этип башлагъанда, РАББИ шуны корип, белягъа огърагъан халкъны аджыды ве ёкъ эткен мелекке: – Етер, къолунъны йибер, – деди. РАББИнинъ мелеги о вакъыт евуслы Орнаннынъ арманы устюнде эди.
Озь аджайип шейлерини унутылмайджакъ этип яратты, РАББИ мераметли ве шефкъатлы!
Халкълар арасында бильдиринъиз: «РАББИ – Падишадыр!» Шунынъ ичюн дюнья къатты тура, о, къыбырдамаз асла. Халкъларны О, адалетнен укюм этеджек!
Сонъ РАББИ халкънынъ башына япаджакъ беляны тюшюрмеди.
Ах, сен Меним эмирлериме бойсунгъайдынъ! О заман тынчлыкъ-аманлыгъынъ – кениш дерья киби, догърулыгъынъ да – буюк денъиз далгъалары киби олур эди.
Амма олар инат олып, Онынъ Мукъаддес Рухуны ынджыттылар, ве О, оларнынъ душманы олды, оларгъа къаршы дженк этти.
Бир аньде Мен бирде-бир халкъ я да падишалыкъ акъкъында къарар этип олам ве оларны къырып ташлайджагъым, ёкъ этеджегим, ве олар гъайып оладжакълар.
Лякин Ехуданынъ падишасы Хизкия ве бутюн ехудалы оны бунынъ ичюн ольдюрдилерми? Падиша РАББИден къоркъып, Онъа ялвармадымы? Сонъ РАББИ оларны аджып, оларгъа айткъан беляны ёлламады. Бизлер исе озь джанларымызгъа буюк яманлыкъ япамыз, – дедилер.
Оларгъа шойле джевап бер: «Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Мен гунакярнынъ олюмини истемейим, амма онынъ ярамай ёлларындан къайтып, яшайджагъыны истейим. Къайтыныз! Озь яман ёлларынъыздан къайтынъыз! Исраиль халкъы, сиз ольмек керексинъизми?»
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Урбаларынъызны йыртмагъа керекмей, юреклеринъиз исе сызласынлар. Алланъыз РАББИге къайтынъыз, О, мераметли ве шефкъатлыдыр, чокъ сабырлы ве ишанчлыдыр. О, джезасыны ёлламай.
Алла оларнынъ ишлерини, яман ёлларындан чевирильгенлерини корип, оларгъа эвельден айткъан фелякетни ёллайджагъына языкъсынды ве беляны ёлламады.
– Мен – РАББИм, Мен денъишмем. Онынъ ичюн сиз ёкъ олмадынъыз, эй, Якъупнынъ огъуллары!
Алла адам дегиль, О, ялан сёйлемез. Алла инсан огълу дегиль. О, тюшюнджесини денъиштирмез. Айтып да, япмазмы? Сёз берип де, ерине кетирмезми?
Алланынъ эйилиги ве чагъырувы денъишмез.
Алланынъ Мукъаддес Рухуны агъырттырманъыз; сизлер къуртулыш куню ичюн шу Рухнынъ муурини алгъансыз.
Ах, акъыллы олып, олар буны анълап бильгейди, оларнен не оладжагъыны анълагъайды!
Лякин РАББИ Озь халкъыны акълайджакъ. Къолларында такъат къалмайджакъ вакътында, не къул, не азат къалмайджагъыны корьгенде, Озь къулларына мерамет этеджек.
Ах, эгер олар керчектен де Менден къоркъып, омюрбилля Меним эмирлеримни беджермеге джан-юректен истегейдилер! Оларгъа ве огъулларына эбедиен яхшы олур эди!
Шунынъ ичюн бу несильге ачувландым ве дедим: «Бу халкънынъ юреклери эр вакъыт адаша, олар Меним ёлларымны огренмедилер».
Алла къыркъ йыл ичинде кимге ачувлана эди? Гуна япкъан адамларгъа! Шунынъ ичюн оларнынъ олю беденлери сахрада къалды.
Эр бир яхшы ве мукеммель бахшыш юкъарыдан, коклердеки ярыкъларны яраткъан Бабадан келе. О, денъишип тургъан кольгеге ошамаз, ич бир вакъыт денъишмез.
– Мен Шаулны падиша этип къойгъаныма пек языкъсындым, чюнки о, Менден юзюни чевирди, Меним эмиримни беджермеди, – деди. Смаил пек къасеветленди ве бутюн гедже РАББИге дувалар этти.
Исраильнинъ Эбедий Олгъан ялан айтмай ве языкъсынмай, чюнки О, адам дегиль, инсан киби языкъ этмей, – деди.
Бундан сонъ Смаил озюнинъ сонъки куньлерине къадар Шаулнен корюшмеди, лякин Шаул акъкъында къайгъырды. РАББИ де Шаулны Исраиль падишалыгъына къойгъанына языкъсынды.