11 Алланынъ козю алдында ер юзю харап олды. Ер юзю акъсызлыкъкъа синъип толды.
РАББИнинъ юзю огюнде о, къудретли авджы эди. Онынъ ичюн къудретли авджылар акъкъында: «О, Нимрод киби, РАББИнинъ юзю огюнде къудретли авджы», – деп айталар.
Содом сакинлери исе пек къара юрекли адамлар эдилер. Олар РАББИнинъ козьлеринде чокъ гуна къазана эдилер.
Нухнынъ учь огълу бар эди: Шем, Хам ве Яфет.
РАББИ Нухкъа: – Бутюн къорантанъны алып, сандыкъкъа кир. Озь несилинъде тек сен инсафлы олгъанынъны корьдим.
“Шу ер ве онынъ сакинлери акъкъында сёзлерни эшиткенде, юрегинъ йымшагъан ве сен Аллагъа боюн эггенинъ ичюн, Меним огюмде бойсунгъанынъ ве урбаларынъны йырткъанынъ ичюн, Меним огюмде агълагъанынъ ичюн, Мен сени эшиттим. Бу – РАББИнинъ сёзюдир.
«Биз тилимизнен енъеджекмиз, дудакъларымыз бизнен! Ким бизге эфендилик япар?» – дей олар.
Сен меним долашкъанымны эсапкъа алгъансынъ; козьяшларымны Озь мешин торбанъа къой; олар Сенинъ китабынъда язылгъан дегильми?
РАББИ Мусагъа: – Мындан тюшмеге ашыкъ! – деди. – Мысыр топрагъындан чыкъаргъан халкъынъ ороспуланды!
Топрагъынъда бир даа зорбалыкъ этмейджеклер, йыкъмайджакъ ве къырмайджакълар. Диварларынъа – «Къуртулыш», араба къапуларынъа – «Макътав» дейджексинъ.
Чокъракъ сувны фышкъырткъаны дайын, Ерусалим де яманлыкъны фышкъырта. Анда зулум ве хырсызлыкъ токътамай, адамларнынъ азаплары ве яралары эр вакъыт козюм огюндедир.
Алыш-веришинънинъ чокълугъындан ичинъ залымгъа толу олды, ве сен гуна яптынъ. Шунынъ ичюн Мен сени, арам олгъанны киби, Алланынъ дагъындан къувдым, эй, къорчалайыджы Керув, янгъан ташларнынъ арасындан сени ёкъ эттим.
РАББИ манъа шойле деди: – Инсан огълу, буларнынъ эписини коресинъми? Ехуда халкъы мында япкъан пис шейлери чокътыр. Амма олар бутюн мемлекетни де хорлавларгъа батырдылар, Мени текрар-текрар ачувландыралар. Бакъ, олар Мени мыскъыллайлар.
– Я РАББИ! Мен Сени чагъырам. Сен мени даа не къадар эшитмейджексинъ? Зорбалыкъ акъкъында къычырам. Не къадар мени къуртармайджакъсынъ?
Ливанда япкъан зорбалыгъынъ, айванларны къоркъузгъан залымлыгъынъ озюнънинъ башынъа тюшеджек, чюнки сен инсан къаныны тёктинъ, мемлекетлерни боздынъ, шеэрлерни ве анда яшагъанларны ёкъ эттинъ.
Сен чокъ халкъларны талагъанынъ ичюн, халкъларнынъ къаныны тёккенинъ, мемлекетлерни ве шеэрлерни бозгъанынъ, анда яшагъанларны ёкъ эткенинъ ичюн, энди халкъларнынъ эписи сени таларлар.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
Къанунны тек эшиткен адамлар Алланынъ огюнде акълы олмайджакъ, Къанунны беджергенлер акъланаджакълар.
Энди биз билемиз, Къанун нени буюргъан олса, Къанунгъа коре яшагъанлар ичюн буюра. О вакъытта ич кимсе озюни акъламакъ ичюн бир сёз айтып оламаз ве Алланынъ огюнде бутюн дюнья къабаатлы оладжакъ.
Билем ки, мен ольгенимден сонъ, сиз бозулып, мен сизге буюргъан ёлдан уруладжакъсынъыз. Сонъунда кельген куньлерде башынъызгъа яманлыкъ олур, чюнки сиз РАББИнинъ козю огюнде яманлыкъ япып, сизинъ арекетлеринъизнен Оны ачувлатаджакъсынъыз.
Лякин къадынынъ олюминден сонъ, олар кене бабаларындан бетер ишлер япа, башкъа аллаларгъа бойсуна, оларгъа хызмет эте ве ибадет эте эдилер. Олар озь ярамай ишлеринден вазгечмейип, яман ёллардан юре эдилер.