1 Юсуф бабасынынъ устюне тюшип, оны опип окюр-окюр агълады.
Саре Кирьят-Арбада, я да Хевронда, Ханаан топрагъында кечинди. Ибраим барып, Саре артындан окюр-окюр яныкълап агълады.
Мен сеннен Мысыргъа барарым, Мен де сени андан чыкъарырым. Юсуф озь къолунен козьлеринъни къапатыр.
Огъулларына эмирини берген сонъ, Якъуп аякъларыны тёшегине къойды ве кечинип, озь халкъына, о бир дюньягъа кетти.
Сонъ Юсуф озь хызметчи-экимлерине бабасыны бальзамламагъа эмир этти, ве экимлер Исраильни бальзамладылар.
Эль-Яса хаста эди. Шу хасталыкъ сонъра онъа олюм кетирди. Исраиль падишасы Ёаш онъа келип агълады ве: – Бабам, бабам! Исраильнинъ арабасы ве атлылары! – деди.
Стефанны диндар адамлар дефн этип, онынъ артындан пек агълаштылар.
Бабалар, балаларынъызны ачувландырманъыз, лякин оларны Раббининъ огюти ве огретювинен тербиеленъиз.
Агъа-къардашлар, умюти олмагъан башкъа адамлар киби кедерленменъиз деп, раметлилер акъкъында сизлерге буны бильдирмеге истеймиз: