3 Юсуф агъа-къардашларына: – Мен – Юсуфым, – деди. – Бабам даа сагъмы? Амма агъа-къардашлары шашып, джевап къайтарып оламай эдилер.
– Айдынъыз, шимди барайыкъ да, оны ольдюрейик, къуюгъа атайыкъ, сонъ: «Оны кийик айван ашады», – деп айтайыкъ. Тюшлеринден не олып чыкъаджагъыны корермиз.
Олар бири-бирине: – Керчектен де, къардашымызгъа къаршы гуна къазангъандырмыз. О, бизге ялваргъанда, биз онынъ джан азабыны корьдик, амма оны динълемедик. Онынъ ичюн башымызгъа бу беля тюшти, – дедилер.
Рубен исе оларгъа джевап берип: – Огълангъа къаршы гуна этменъиз деп, мен сизге айтмадыммы? Амма сиз динълемединъиз. Мына, онынъ къаны ичюн одемедир, – деди.
Юсуф олардан ал-хатир сорап: – Сиз айткъан къарт бабанъыз сагъ-селяметми? О даа сагъмы? – деди.
Онынъ ичюн юзю огюнде титрерим, тюшюнгенде, Ондан къоркъарым.
Лякин беля санъа кельгенде, сен такъаттан тюштинъ, къаза башынъа тюшкенде, сен къоркътынъ.
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.
Оны корьгенде, эписининъ юреклери къоркъудан ойнады. Амма Иса шу ань оларгъа: – Джесюр олунъыз! Бу – Меним! Къоркъманъыз! – деди.
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Экинджи кере баргъанларында, Юсуф озюни агъа-къардашларына танытты. Бойлеликнен, фыравун Юсуфнынъ сой-сопларыны бильди.
– Я Рабби, Сен ким оласынъ? – деди Саул. – Мен сен айдагъан Исадырым.
Мына, О, булутларнен келе! Оны эр бир козь корер, Онынъ беденини хачкъа мыхлагъанлар да Онъа бакъар. Дюньянынъ бутюн къабилелери Онынъ ичюн гъамнен агълайджакъ. Эбет, бойле оладжакъ! Амин.