1 Янында тургъанларнынъ огюнде озюни артыкъ къолда туталмайып, Юсуф: – Эр кес чыкъып кетсин! – деп къычырды. Юсуфнынъ янында кимсе къалмагъан сонъ, о, агъа-къардашларына ачылды.
Юсуф олардан четке чекильди ве агълап башлады. Сонъ оларгъа къайтты ве кене оларнен лакъырды этти. Олардан Шимеонны сайлады ве агъаларынынъ козьлери огюнде оны багъламагъа буюрды.
Огълан меннен олмаса, мен бабама насыл этип барайым? Бабамнынъ башына тюшкен беляны насыл корейим?
Фелестинлилернинъ къызлары къуванмасын деп, сюннетсизлернинъ къызлары байрам япмасын деп, Гъат шеэринде бир шей айтманъыз, Ашкелон сокъакъларында лаф этменъиз.
Таваны алып, отьмекни тавадан онынъ огюне къойды. Лякин Амнон ашамагъа истемеди ве: – Эр кес мындан чыкъып кетсин, – деди. Эписи адамлар чыкътылар.
Чокъ вакъыт индемедим, агъыз ачмайып, озюмни туттым. Энди догъгъан апай киби инъильдейджегим, зорнен нефес алып, ах чекеджегим.
«Бир даа РАББИни акъылларына кетирмейджегим, Ады акъкъында бир даа айтмайджагъым», – деп тюшюндим, амма юрегимде бир атеш киби янды, кемиклеримни якъкъан дайын олды. Оны ичимде тутмагъа тырыштым, амма оламадым.
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.
Эгер сенинъ дин къардашынъ санъа къаршы гуна япса, онынъ алдына барып, тек юзь-юзьге лаф этип, къабаатыны онъа косьтер. О сени динълесе, сен агъанъны озюнъе къайтардынъ.
Иса бутюн халкъкъа дегиль, тек бизге, шаатларгъа, Алланынъ огюнде сайлангъан адамларгъа корюнди. О, олюлерден тирильген сонъ, биз Онен ашап-ичтик.
Экинджи кере баргъанларында, Юсуф озюни агъа-къардашларына танытты. Бойлеликнен, фыравун Юсуфнынъ сой-сопларыны бильди.
О, къаба олмаз, озь файдасыны къыдырмаз, къозгъалмаз, онъа къаршы япкъан яманлыкъны акълында тутмаз.