4 Олар даа шеэрден узакъ кетип етиштиралмагъанда, Юсуф эвнинъ башлыгъына: – Бар, оларнынъ артларындан ет. Артларына еткен сонъ, бойле айт: «Сиз не ичюн яхшылыкъкъа яманлыкъ япасынъыз?
Агъалар озь урбаларыны йырттылар, эр бири эшегине юкни юклеп, шеэрге къайттылар.
Саба, танъ аткъанда, акъайларны ве оларнынъ эшеклерини йибердилер.
Амма коресинъми, олар бизге насыл къайтаралар? Олар Сен бизге мирас оларакъ берген топракътан бизни къуваламакъ ичюн кельдилер.
Рабби Сенинъ онъ тарафынъдадыр; гъазабы чыкъкъан куньде О, падишаларны къырып ташлар.
Макътангъан адамнынъ аягъы мени басмасын, гунакярнынъ къолу мени эвсиз къалдырмасын.
Эгер адам яхшылыкъкъа яманлыкъ къайтарса, онынъ эви белядан къуртулмаз.
– Мен сизге Бабамнынъ Адындан чокъ яхшы ишлер косьтердим. Оларнынъ къайсы бири ичюн Мени ташларнен ольдюрмеге истейсиз? – деди.
Халкъта силяны къолуна алмагъа имкяны олгъан акъайларнынъ эписи гъайып олгъан сонъ,
Давут лафыны битиргенде, Шаул: – Давут, огълум, мен сени эшитемми? – деп, окюр-окюр агълады.