33 Мен, къулунъ, огъланнынъ ерине эфендиме къуллукъ япып къалырым, огълан исе агъаларынен берабер кетсин.
– Яхшы, – деди о. – Айткъанынъыз дайын олсун: кимде тапылса, о манъа къуллукъ этер; сиз исе къабаатсыз олурсыз.
Мен, къулунъ олып, бабамнынъ огюнде огълан ичюн джевап береджегимни бойнума алдым: эгер оны бабама алып бармасам, бабамнынъ алдында омюр-билля гуналы олурым.
Огълан меннен олмаса, мен бабама насыл этип барайым? Бабамнынъ башына тюшкен беляны насыл корейим?
Давут, халкъны ольдюрген мелекни корип, РАББИге: – Мына мен гуна яптым, къанунгъа къаршы чыкътым. Бу къойлар исе, олар не япты? Сен мени ве бабамнынъ союны джезала, – деди.
Ялварам, оларнынъ бу гуналарыны багъышла. Багъышламасанъ, адымны Сенинъ Китабынъдан силип ташла, – деди.
Агъа-къардашларым ве сойдашларым олгъан исраиллилер ичюн мен, эгер мумкюн олса, лянет олмагъа, Месихтен айырылмагъа биле истер эдим.
Бойледже, Иса сакълагъан васиет даа яхшыдыр!
Иса бизлер ичюн озь джаныны берди, бундан биз севгини бильдик. Биз де агъа-къардашларымыз ичюн джанымызны бермеге борджлумыз.