15 – Сизинъ эткенинъиз недир? – деди оларгъа Юсуф. – Мен дайын адам фал бакъмагъа уста олгъаныны бильмей эдинъизми, аджеба?
– Буны ким япкъаныны бильмейим, – деди Авимелек. – Сен де манъа бир шей айтмадынъ. Бу иш акъкъында мен шимдигедже эшитмедим.
РАББИ-Тааля апайдан: – Не яптынъ сен?! – деп сорады. – Мени йылан алдатып ёлдан урды, ве мен ашадым, – деп джевап къайтарды апай.
Лякин Юсуф ред этти ве эфендисининъ апайына: – Мен олгъанымда, эфендим бир шей ичюн къасевет этмей. О, бутюн олгъан барлыкъ-вариетини меним элим астына берди.
Сонъ РАББИ: – Не яптынъ сен? Къардашынъ къанынынъ сеси Манъа топракътан къыямет къопара.
– Эфендимизге не айтайыкъ? – деди Ехуда. – Не дейик? Насыл этип акъланайыкъ? Алла къулларынънынъ къабаатыны чыкъарды. Иште, биз эфендимизге къуллукъ япаджакъмыз. Эм биз, эм анавы къолунда къаде тапылгъан сою.
Халкъ Мусанынъ дагъдан чокъ вакъыттан берли тюшмегенини корип, Харуннынъ янына кельдилер ве онъа: – Къана, бизге огюмизден кетеджек алланы яп. Бу адамнен, бизни Мысыр топрагъындан чыкъаргъан Мусанен не олгъаныны биз бильмеймиз, – дедилер.