20 – Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик.
– Ёкъ, эфендимиз, – дедилер олар. – Биз, сенинъ къулларынъ, аш сатын алмагъа кельдик.
Геджелемек ичюн токътагъанда, олардан бири, эшекке ем бермек ичюн, чувалыны ачты. Чувалнынъ агъзында кумюшини корип,
Юсуфнынъ он агъасы, Мысырдан ашлыкъ сатын алмакъ ичюн, кеттилер.
Чувалларыны бошаткъанда, эр бирининъ чувалындан кумюшке толу киселери чыкъты. Олар озьлерининъ кумюшке толу киселерини корьдилер; олар ве бабалары корьдилер ве къоркътылар.
Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып, онъа:
Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тургъаныны корьдик. Шимди биз оны озь къолумызнен къайтарамыз.
Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.
– О адам бизден бизим акъкъымызда: «Бабанъыз даа сагъмы? Къардашынъыз бармы?» – деп сорады, – дедилер олар. – Биз онынъ суаллерине коре джевап бердик. «Къардашынъызны кетиринъиз», – дейджегини биз билип олур эдикми?
Бириси: – Эфендим! Мен ве шу къадын бир эвде яшаймыз. Шу къадын эвде олгъанда, мен бала таптым.