2 Юсуфнынъ агъалары Мысырдан кетирген ашны ашап битирген сонъ, бабалары оларгъа: – Кене барынъыз ве бираз ашлыкъ сатын алынъыз, – деди.
Ер юзю устюндеки ачлыкъ кучьленди.
– Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик.
Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.
Эгер бизнен къардашымызны йиберсенъ, биз барып, санъа ашлыкъ сатын алырмыз.
Сонъ бабамыз бизге: «Кене барып, бираз аш сатын алынъыз», – деди.
Факъыр олып да, РАББИден къоркъмакъ, бай олып да, къайгъы-къасевет ичинде яшамакътан яхшыдыр.
Кибир артындан – эляк, къопайлыкъ артындан – йыкъылув келир.
Тарланы алмагъа тюшюнип, оны сатын ала, озь эллеринен ишлеп-къазанып чаресини тапып, юзюм багъыны осьтюре.
Ким исе озь сой-сопларыны, хусусан къоранта азаларыны бакъмаса, о, имандан вазгечкен, имансыздан да бетердир.