19 Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып, онъа:
Ибрам: – РАББИ-ТААЛЯм! Мен бала-чагъасыз ольсем, Сенинъ мукяфатларынъ манъа не керек? Олюмимден сонъ бутюн мал-мулькюмни Мешек (Дамаск дегени) огълу Элиэзер аладжакъ, – деди.
Лякин айткъанынъызнынъ догърулыгъыны исбатламакъ ве сизге ольмемек ичюн, кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз, – деди. Олар ойле де яптылар.
Юсуф оларнынъ арасында Биньяминни корип, озь башлыгъына: – Бу адамларны эвиме алып кет ве айванлардан бирини сойып, аш азырла. Бугунь уйледе бу адамлар меннен ашайджакълар, – деди.
Агъа-къардашлар Юсуфнынъ эвине келип, къоркътылар ве: – Бизни мында чувалларымызгъа къайтарылгъан кумюш ичюн алып кельдилер. Шимди бизге илишеджек ве уджюм этеджеклер, бизни къул япаджакъ ве эшеклеримизни аладжакълар, – дедилер.
– Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик.
Юсуф эвнинъ башлыгъына: – Бу акъайларнынъ чувалларыны, алып кеткенлери къадар, ашкъа толдур. Эр бирининъ чувал агъзына онынъ кумюшини къайтарып къой.
Акъшам олгъанда, багънынъ саиби озюнинъ идаре хызметчисине: «Ыргъатларны чагъырып, оларгъа, сонъкилерден башлап биринджилеринедже иш акъларыны бер», – деп буюрды.
Сонъ Иса Озь шегиртлерине: – Бир зенгин адамнынъ эв идареджиси бар экен. Бир кунь зенгинге, эв идареджиси онынъ мал-мулькюни сарф эткенини айтып, оны къабаатлайлар.