12 Янынъызгъа кумюшни эки къат чокъ алынъыз. Чувалларынъызнынъ агъызларына къайтарылып къоюлгъан кумюшни озь къолларынъызнен къайтарып беринъиз: бельки бу, хатадыр.
Юсуф оларнынъ чувалларыны ашлыкъкъа толдурмагъа, эр бирининъ чувалы ичине кумюшлерини къайтармагъа ве ёлгъа аш бермеге эмир этти. Оларгъа бойле де япылды.
Чувалларыны бошаткъанда, эр бирининъ чувалындан кумюшке толу киселери чыкъты. Олар озьлерининъ кумюшке толу киселерини корьдилер; олар ве бабалары корьдилер ве къоркътылар.
Къардашынъызны алынъыз, ашыкъып, кене о адамгъа барынъыз.
Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тургъаныны корьдик. Шимди биз оны озь къолумызнен къайтарамыз.
Аш сатын алмакъ ичюн, биз башкъа кумюш кетирдик. Чувалларымызгъа бизим кумюшимизни ким къойгъаныны биз бильмеймиз, – деп айтмагъа башладылар.
Ич кимсенинъ яманлыгъына яманлыкънен къайтарманъыз. Бутюн адамлар яхшы сайгъан шейлерни япынъыз.
Ич кимсеге ич бир шейде борджлу олманъыз. Тек бири-биринъизни севмеге борджлу олунъыз. Башкъасыны севген адам Къанунны беджерди де.
Биз тек Раббининъ огюнде дегиль, адамларнынъ огюнде де догъру ишлер япмагъа арекет этемиз.
Сонъунда, агъа-къардашлар, эр бир акъикъий, намуслы, догъру, темиз, гузель, шуретли, мукеммель ве макътавгъа ляйыкъ шейлер акъкъында тюшюнинъиз.
Бу ишлерде ич кимсе дин къардашларына акъсызлыкъ япмасын ве оларны алдатмасын, чюнки, эвельден сизлерге айткъанда тенбиелегенимиз киби, бутюн бу ишлер ичюн Алла джезалайджакъ.
эр шейни сынап бакъынъыз, яхшылыкъкъа япышынъыз,
Иса Месих денъишмез. О, тюневин, бугунь ве эбедиен айныдыр.