19 Эгер сиз намуслы адамлар олсанъыз, биринъиз сиз къапалгъан эвде отурсын. Къалгъанлары исе, ачлыкъ чеккен къоранталарына ашлыкъ алып кетсинлер.
ве оларны сакъчылар башлыгъынынъ эвинде олгъан зиндангъа къапатты. Бу зинданда Юсуф да къапалгъан эди.
Ачлыкъ бутюн ер юзюнде эди. Юсуф ашлыкъ анбарларыны ачты ве ашлыкъны мысырлыларгъа сатып башлады. Ачлыкъ Мысыр топрагъында эп арта эди.
Биз эпимиз бир адамнынъ балаларымыз. Биз намуслы адамлармыз. Биз, сенинъ къулларынъ, ич бир заман джасус олмадыкъ.
Учюнджи куню Юсуф оларгъа: – Меним айткъанларымны япсанъыз, сагъ къалырсынъыз. Мен Алладан къоркъам.
Лякин айткъанынъызнынъ догърулыгъыны исбатламакъ ве сизге ольмемек ичюн, кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз, – деди. Олар ойле де яптылар.
Олар озь ашлыкъларыны озьлерининъ эшеклери устюне юкледилер ве андан кеттилер.
О ернинъ акимдары бизге: «Сиз намуслы адамлар олгъанынъызны мен бойле билирим: агъа-къардашларынъыздан бирини менде къалдырынъыз, сиз исе ашлыкъны алып, къоранталарынъыз ачлыкъ чеккенлери ичюн къайтынъыз.
Бабасына он эшекнинъ устюне Мысырнынъ энъ яхшысыны ве он ыргъачы эшек устюне бабасы ичюн ёллукъ олгъан ашлыкъ, отьмек ве башкъа азыкъ юклеп ёллады.
Амма бу халкъны харап эттилер, эр бир шейини тартып алдылар. Эписини къапкъан чукъурларына туттылар, зинданларгъа къапаттылар, мулькюни чайпап алдылар, ич кимсе оларны къуртармады. Чайпалгъанлар, кимсе де: «Кери къайтар!» – демей.
кёр адамларнынъ козьлерини ачаджакъсынъ, эсирлерни зиндандан, къаранлыкъта яшагъанларны аписханеден чыкъараджакъсынъ.
Башлыкълар Йирмеягъа ачувланды. Оны котеклеп, зиндангъа ташладылар, Ехонатан языджынынъ эвине къапаттылар. Бу эвни зиндан эттилер.