1 Якъуп Мысырда ашлыкъ олгъаныны бильди ве огъулларына: – Не бакъып отурасынъыз? – деди.
Юсуф айткъаны дайын, ачлыкънынъ еди йылы башланды. Эписи мемлекетлерде ачлыкъ эди. Бутюн Мысыр мемлекетинде исе захире бар эди.
Ачлыкъ бутюн ер юзюнде кучьлю олгъанындан, Юсуфтан ашлыкъ сатын алмакъ ичюн, Мысыргъа эписи мемлекетлернинъ адамлары келе башладылар.
– Мына, Мысырда ашлыкъ бар экен, деп эшиттим. Анда барынъыз да, бизге яшамакъ ве ольмемек ичюн, андан ашлыкъ сатын алынъыз.
Ильяс къоркъып, джаныны къуртармакъ ичюн, аман кетти ве Ехуда ерлериндеки Беэр-Шевагъа кельди. Анда о, яш къулуны къалдырды.
Тур, Узеир! Бу сенинъ ишинъдир. Биз сеннен олурмыз. Джесаретли ол да, керек шейни яп!
Эписи исраиллилер, кок гурюльдегенинен бору сесини эшитип, яшын яшынлагъанынен тютеген дагъны корип, къоркъудан къалтырап, арт-артына чекилип четте турдылар,
«Кирпичлернинъ эр куньге керекли сайысыны эксильтменъиз», деген сёзлерде Исраиль реберлери башларына тюшкен беляларны корьдилер.
«Не ичюн отурамыз? Азырланынъыз, къавийлештирильген шеэрлерге барайыкъ да, анда гъайып олайыкъ. РАББИ, бизим Алламыз, бизни гъайып олмагъа тайинледи, бизге зеэрли сувны ичиртти; Онъа къаршы гуна ишледик.
Эфраим озь хасталыгъыны корьгенде, Ехуда озь ярасына бакъкъанда, Эфраим Ашшургъа кетти, буюк падишадан ярдым сорады. Амма онынъ сизни яхшы этмеге кучю ёкъ, о, яраларынъызны тедавийлемез.
Якъуп, Мысырда богъдай олгъаныны эшитип, биринджи кере бабаларымызны анда ёллады.
Аксине, олар шуны корьдилер: Пётр сюннетли еудийлерге бильдиргени киби, мен Къуванчлы Хаберни сюннетсиз халкъларгъа бильдирмек керек эдим,
– Тур, – деди РАББИ Ехошуагъа. – Не ичюн сен йыкъылып, бетинъни ерге тийгиздинъ?