7 Юсуф онен берабер эфендисининъ сакъчылары къолунда отургъан фыравуннынъ везирлеринден: – Сизинъ чырайларынъыз бугунь не ичюн кедерли? – деп сорады.
Саба эрте оларгъа Юсуф кельди ве оларнынъ къасеветленгенлерини корьди.
Ве оларны учь куньге сакъчыларнынъ къолуна берди.
Ёнадав Амнонгъа: – Эй, падиша огълу, кунь-куньден не о къадар башынъны асып юресинъ? Сырынъны манъа ачмазсынъмы? – деди. Амнон онъа: – Къардашым Авишаломнынъ къызкъардашы Тамаргъа севда олдым, – деди.
Падиша менден: – Не ичюн гъамлы корюнесинъ? – деп сорады. – Хаста дегильсинъ, демек, мытлакъа юрегинъде бир дерт бар. Мен пек къоркътым.
Иса оларгъа: – Ёл бою не акъкъында лаф этесинъиз? – деди. Олар кедерли корюнип, токътадылар.
Микъа оларгъа джевап берип: – Сизлер мен яптыргъан аллаларымны алып кеттинъиз, руханийимни де алып кеттинъиз, – деди. – Меним бир шейим къалмады! Даа да: «Не олды?» – деп сорайсызмы? – деди.
Ханнанынъ акъайы Элкъана онъа: – Ханна! Не ичюн агълайсынъ? Не ичюн ашамайсынъ? Юрегинъ неден къасеветлене? Мен санъа он дане огъулдан яхшы дегилимми? – дей эди.