«Биль ки, тюневин Мен керчектен Навотнынъ ве огъулларынынъ къаныны корьдим. Бу тарлада сенден акътыман алырым, – дей РАББИ». Шимди, РАББИ айткъаны киби, оны ал да, бу тарлагъа ат, – деди.
Анда РАББИнинъ бир пейгъамбери бар эди. Онынъ ады – Одед. О, Самариеге келеяткъан ордунынъ огюне чыкъты да, шойле деди: – РАББИ, бабаларынъызнынъ Алласы, ехудалыларгъа пек ачувланып, оларны сизинъ къолунъызгъа берди. Сизлер исе оларны тап коклерге еткен гъазапнен ольдюрдинъиз.
Пётр онъа: – Эй, Анания, насыл олды да, сен юрегинъни Шейтангъа берип, Мукъаддес Рухкъа ялан айттынъ ве тарланынъ акъчасындан бир къысмыны алып сакъладынъ?