7 Эфендисининъ апайы онъа козь ташлады ве: – Меннен ят, – деди.
Адамларнынъ къызлары дюльбер олгъанларыны корип, Алланынъ огъуллары, ким къайсы союны сайлап алса, оларны озьлерине апай этип ала эдилер.
Онынъ огюне, ашасын деп, къойгъанда, Амнон, Тамарнынъ элинден тутып: – Къызкъардашым, кель, меннен ят, – деди.
Истекнен ич бир къызгъа бакъмамагъа козьлериме буюрдым.
Огълум, эгер гуналы адамлар сени яманлыкъ япмагъа къандырсалар, разы олма.
Олар да сени башкъасынынъ апайындан, акъайы олгъан, сёзлерини татлы-татлы айткъан къадындан,
Ёкъса, сагълыгъынъны башкъасына берип, йылларынъны да шефкъатсыз адамларгъа масраф этерсинъ,
Ороспу апайнынъ фияты – бир тилим отьмек, башкъасынынъ апайы исе къыйметли джанынъны авлай.
Япышып тутты, опьти огъланны, утанмаз бетинен онъа бойле деди:
Онынъ ичюн ягъмурлар кесильди, баарь ягъмуры да ягъмады. Сенинъ бетинъ – ороспунынъ бетидир, ич де утанмадынъ-арланмадынъ.
Эр бир ёлнынъ башында юксек ерлерни къурдынъ, гузеллигинъни харапладынъ, эр кеткен-кельгеннинъ огюнде аякъларынъны керип, ороспулыгъынъны чокълаштырдынъ.
Амма сен акъайына садыкълыгъыны бозгъан къадынсынъ! Акъайынъ олып, башкъа эркеклерни къабул этесинъ!
Ороспулыгъынъда башкъа апайларгъа ошамадынъ, чюнки сенинъ артынъдан кимсе юрмеди, санъа ороспулыкъ япмагъа кимсе ялвармады. Бахшышлар берювде де сен фаркълы олдынъ, чюнки санъа кимсе бахшыш бермеди. Шунынънен сен башкъа апайларгъа ошамадынъ.
Мен исе сизге айтам: ким бир къадынгъа бозукъ ниетнен бакъса биле, гонълюнде о къадыннен гуна ичине энди баткъан ве садыкълыгъыны бозгъан.
Козьлери ороспулыкъкъа толалар, токътамайып гуна япалар. Олар зайыф адамларны ёлдан уралар; юреклери къызгъанчлыкъны яхшы огренгенлер. Олар – лянет балаларыдыр.
Дюньядаки эр шей: беден истеклери, козьлер истеклери, зенгинликнен макътанув, – Бабадан дегиль, лякин дюньядандыр.