2 РАББИ Юсуфнен олгъаны ичюн, онынъ ишлери онъундан келе эдилер. Юсуф мысырлы эфендисининъ эвинде яшай эди.
Алла огъланнен эди. Бала осьти, сахрада яшап башлады ве яйдан аткъан окъчу олды.
О заман Авимелек озюнинъ аскербашы Пикъолнен берабер Ибраимге деди: – Алла санъа эр бир туткъан ишинъде ярдым эте.
О геджеси онъа РАББИ корюнди ве бойле деди: – Мен бабанъ Ибраимнинъ Алласыдырым. Къоркъма, Мен сеннен. Мен сени багъышларым, къулум олгъан бабанъ Ибраимнинъ хатири ичюн эвлятларынъны чокъ сайылы этерим.
– Сеннен РАББИ олгъаныны биз ачыкъ-айдын корьдик, – дедилер олар. – Онынъ ичюн бойле айттыкъ: арамызда емин олсун. Айды, анълашма тизейик.
Мен сеннен оладжагъым. Къайда бармасанъ, эр ерде сени къорчаларым ве сени бу ерге къайтарырым. Санъа айткъанымны япмагъандже, сени къалдырмайджагъым».
РАББИ Юсуфнен олгъаны, онынъ бутюн эткен ишлерини РАББИ онъундан кетиргени ичюн, зиндан башлыгъы Юсуфнынъ эли астында олгъан бир шейге асла мукъайт олмай эди.
Онынъ эфендиси, РАББИ Юсуфнен берабер олгъаныны ве эписи япкъан ишлерини РАББИ онъундан кетиргенини корьди.
РАББИ эр вакъыт онен эди. Эр бир туткъан иши онъ келе эди. Хизкия Ашшур падишасына къаршы котерильди, онъа хызмет этмеге истемеди.
Башта Элазарнынъ огълу Пинехас оларнынъ башлыгъы эди. РАББИ онен эди.
Давут огълу Сулейман озь падишалыгъында къавийлешти. РАББИ онен эди ве оны пек юксельтти.
Акъкъан сувлар янында сачылгъан, мейвасыны озь вакътында берген, япракълары ич солмагъан терек кибидир о адам! О не япса да, эр шейни беджерир!
Макътав йырларыны айтынъыз Аллагъа, макътав йырланъыз! Макътав йырларыны айтынъыз Падишамызгъа, макътав йырланъыз!
Олар къартайгъанда да, чокъ мейва берерлер, тазе ве ешиль олурлар,
Къоркъма! Мен янынъдадырым! Дешетке къалма! Мен Алланъдырым! Мен сени къавийлештиририм, санъа ярдым этерим, онъ къолумнен санъа адалет берерим.
Сувларнынъ ичинден кечкенинъде, янынъда оладжагъым, озенлерден кечкенинъде, богъулмайджакъсынъ, атештен кечкенинъде, янмайджакъсынъ, алев сени якъмайджакъ.
Сени бу халкъ ичюн къавий бакъыр дивар киби этеджегим. Олар санъа къаршы дженк этеджеклер, амма енъалмайджакълар. Мен янынъда оладжагъым, сени къорчалап, къуртараджагъым, – дей РАББИ.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
– Манъа ёл косьтерген адам олмаса, насыл анълайым? – деди эфиопиялы. Сонъ Филипни озь янына чыкъып отурмагъа давет этти.
Къулларнынъ эписи озь эфендилерини эр вакъыт урьмет этсинлер. О вакъыт адамлар Алланынъ Адыны ве огретювини яманламаз.
Бутюн омрюнъиз девамында сизге къаршы кимсе турып оламайджакъ. Мен Мусанен олгъаным дайын, сеннен оладжагъым. Сенден айырылмам ве сени ташламам.
Мен санъа эмир этем: къуветли ве джесаретли ол, къоркъма, отюнъ патламасын. Къайда бармасанъ, Алланъ олгъан РАББИ сенинъ эр баргъан еринъде янынъда оладжакъ.
О вакъыт хызметчилеринден бири: – Мына мен вифлеемли Йишайнынъ огълуны корьдим. О яхшы чала. Озю де джесюр ве къараман киши, сёзлери де акъыллы, корюниши де гузель, РАББИ де онен берабер, – деди.
Бутюн ишлерини акъылнен тута эди, чюнки РАББИ онынъ янында эди.
Шаул бакъып, РАББИ Давутнынъ янында олгъаныны ве къызы Микъал оны севгенини анълады.
Смаил буюгенде, РАББИ онынъ янында эди ве онынъ эр бир айткъан сёзюни беджерди.