12 Эфендисининъ апайы оны урбасындан тутты ве: – Меннен ят, – деди. Лякин Юсуф озь урбасыны онынъ къолларында къалдырып къачты ве тышары чапып кетти.
Апай эр кунь Юсуфны къандыра эди, амма Юсуф онен ятмагъа ве онен олмагъа разы олмай эди.
Куньлернинъ биринде Юсуф ишини япмакъ ичюн эвге кирди, эвде исе эвдекилерден кимсе ёкъ эди.
Апай исе, Юсуф озь урбасыны онынъ къолунда къалдырып, эвден тышары къачкъаныны корип,
Лякин Юсуф ред этти ве эфендисининъ апайына: – Мен олгъанымда, эфендим бир шей ичюн къасевет этмей. О, бутюн олгъан барлыкъ-вариетини меним элим астына берди.
Онынъ огюне, ашасын деп, къойгъанда, Амнон, Тамарнынъ элинден тутып: – Къызкъардашым, кель, меннен ят, – деди.
огълум, оларнен берабер ёлгъа чыкъма, оларнынъ ёлуна аягъынъ басмасын,
Шу апайдан узакъ тур, эвининъ къапусына якъын барма!
Авджынынъ элинден гъазель киби, къушчунынъ къолундан къуш киби, озюнъни къуртар.
Мен буны таптым: авджынынъ тузагъына ошагъан къадын олюмден аджджыдыр. Юреги – авджынынъ къапкъаныдыр, къоллары – зынджырлардыр. Алланынъ огюнде догъру яшагъан ондан къуртулыр, гунакяр исе онынъ къолуна тутулыр.
Амма алданманъыз: «Яман ёлдашлар яхшы адамны бозар».
Яшлыкънынъ истеклеринден къач. Раббини чагъыргъан бутюн адамларнен берабер темиз юректен инсафлыкъ, иман, севги ве тынчлыкъ-аманлыкъкъа ынтыл.
Севимлилерим, мен сизлерге, бу дюньяда ябанджы ве вакътынджа яшагъанларгъа ялварам: джангъа къаршы дженк эткен беден истеклеринден узакълашынъыз.
Смаил кетмек ичюн айланды, лякин Шаул онынъ урбасына япышып, оны йыртты.