Лякин Юсуф ред этти ве эфендисининъ апайына: – Мен олгъанымда, эфендим бир шей ичюн къасевет этмей. О, бутюн олгъан барлыкъ-вариетини меним элим астына берди.
Бу эвде менден буюк кимсе ёкъ. О, манъа, сенден гъайры, эписи шейлерни берди. Сен онынъ апайысынъ да! Насыл олып да, мен бу буюк хиянетликни япып, Алланынъ огюнде гуна къазанайым? – деди.
Шу себептен мен буны истейим: яш тул къадынлар акъайгъа чыкъсынлар, бала тапсынлар, эвлерини бакъсынлар, бойле этип, душмангъа яман лаф айтмагъа ич бир фырсат бермесинлер.