23 Ехуда: – Айды, шейлерни озюне къалдырсын, тек устюмизден кульмесинлер. Мына, мен онъа бу улакъны ёлладым, амма сен оны тапмадынъ, – деди.
Досту Ехудагъа къайтты ве: – Мен оны тапмадым. О ернинъ сакинлери: «Мында фаише ёкъ эди», – дедилер, – деди.
Учь ай къадар кечкен сонъ, Ехудагъа: – Келининъ Тамар ороспулыкъ эткен. О, ороспулыкътан энди юклю, – дедилер. – Оны тышкъа чыкъарынъыз да, – деди Ехуда, – якъынъыз!
Сен РАББИнинъ сёзлерини динълемейип, Онынъ козьлери огюнде не ичюн яманлыкъ яптынъ? Сен хитли Урияны къылычнен ольдюрдинъ. Онынъ апайыны озюнъе апай этип алдынъ, озюни исе аммонлыларнынъ къылычынен ольдюрдинъ.
Масхаралыкъ ве котек ашар, намуссызлыкъ – онынъ омюрбилля къысметидир.
Лякин о вакъыт не ишлер япа эдинъиз? Шимди олардан озюнъиз утанасыз. О ишлернинъ сонъу – олюмдир.
Амма адамларнынъ гизли ве айып ишлерини ред этип, шимди айнеджиликнен арекет этмеймиз, Алланынъ Сёзюни бозмаймыз. Биз акъикъатны ачыкъ-айдын этемиз ве Алланынъ огюнде эр бир адамнынъ виджданына бизге къыймет кесмеге ёл беремиз.
чюнки оларнынъ гизли япылгъан шу ишлери акъкъында айтмагъа биле айыптыр.
– Мына, Мен, хырсыз киби, апансыздан келем! Не де бахтлыдыр уяныкъ олгъан адам! Эгер о, урбасыны сакълап турса, чыплакъ юрмейджек, айып ерлери корюнмейджек.