29 Рубен къую янына келип, бакъса, Юсуф анда ёкъ эди. Рубен устюндеки урбаларыны йыртты
Шекем оларнынъ къардашлары Динанынъ намусына токъунгъаны ичюн, Якъупнынъ огъуллары онъа ве бабасы Хаморгъа айнеджиликнен джевап бердилер.
Якъуп урбаларыны йыртты, къаба токъулгъан басмадан белине къушанма япты ве чокъ куньлер девамында огълу артындан яныкълап агълады.
Агъалар озь урбаларыны йырттылар, эр бири эшегине юкни юклеп, шеэрге къайттылар.
О заман Давут ве онен берабер олгъанлар устюндеки урбаларыны йырттылар.
Тамар башына куль сепип, устюндеки ренкли урбаларыны йыртып, къолларыны башына къойып, агълай-агълай кетти.
Бакъса, не корьсюн: падиша, адетке коре, дирек янында турмакъта, онынъ янында башлыкълары ве боразан чалгъанлар да бар. Бутюн халкъ шенълене, боразан чалалар. Аталья урбаларыны йыртып: «Хаинлик! Хаинлик!» – деп къычырды.
Буларны эшиткен Хизкия устюндеки урбаларыны йыртты, чувал токъумасындан тикильген урбаны кийип, РАББИнинъ Сарайына кетти,
Исраиль падишасы мектюпни алып окъуды да, устюндеки урбасыны йыртты ве: – Ёкъса, мен ольдюрмек ве олюлерни тирильтмек кучюне саип олгъан Алламмы?! Не ичюн манъа тери хасталыгъыны тедавийлемеге адамны йибере? Мына бакъынъыз да корюнъиз: о, къавгъа чыкъармакъ ичюн мана къыдыра! – деди.
О заман Эюп турды, урбасыны йыртты, сачларыны кести де, ерге тюшип, Аллагъа ибадет этти
Бу сёзлернинъ эписини эшиткен не падиша, не бутюн хызметчилери къоркъмадылар, урбаларыны йыртмадылар.
Урбаларынъызны йыртмагъа керекмей, юреклеринъиз исе сызласынлар. Алланъыз РАББИге къайтынъыз, О, мераметли ве шефкъатлыдыр, чокъ сабырлы ве ишанчлыдыр. О, джезасыны ёлламай.
Топракъны бакъып чыкъкъан адамлардан Нуннынъ огълу Ехошуа ве Ефунненинъ огълу Къалев урбаларыны йырттылар
Эльчилер Барнаба ве Павел буны эшитип, урбаларыны йырттылар ве озьлери халкънынъ арасына атылып:
Къызыны корьгенде, Йифтах устюндеки урбаларыны йыртып, бар сесинен къычырды: – Вай, къызым! Не яптынъ сен! Башыма белялар кетирдинъ! Мен РАББИге сёз бердим, сёзюмден вазгечип оламам!