5 Къызы Динанынъ намусына токъунгъанларындан Якъупнынъ хабери олды. Онынъ огъуллары о вакъыт айванларнен тарлада эдилер, бунынъ ичюн олар кельмезден эвель, о, сусып турды.
О куню Лаван сырлы ве чубар текелерни, эписи бенекли ве чубар эчкилерни, эписи беяз лекели ве эписи къара къозуларны айырып алды ве огъулларына берди,
Шекем бабасы Хаморгъа: – Мени бу къызгъа эвлендир, – деди.
Шекемнинъ бабасы Хамор Якъупнен лакъырды этмек ичюн кельди.
сизлер: «Биз сенинъ къулларынъ, яшлыгъымыздан айванасравджылыкънен огърашамыз, эм биз, эм бабаларымыз», – деп айтынъыз. О заман сизни Гошен топрагъында ерлештирирлер. Эр къой чобаны мысырлылар ичюн арамдыр.
Авишалом Амнонгъа не яхшы, не яман бир шей айтмады, лякин къызкъардашы Тамарнынъ намусына токъунгъаны ичюн, Амнонны кореджек козю олмады.
Аллам, мен Сенинъ ниетлеринъни беджермеге истейим; Сенинъ Къанунынъ меним юрегимде.
Муса Харунгъа бойле деди: – РАББИ: «Манъа якъынлашкъан адамларда азизлигимни косьтеририм, бутюн халкънынъ огюнде шуретли олурым», – дегенде, буны козьде тута эди. Харун индемеди.
Буюк огълу о вакъытта тарлада экен. Къайтып эвине якъынлашкъанда, чалгъы ве оюн-кулькю давушларыны эшите.
Амма о бабасына джевап берип: «Мен къач йылдан берли санъа къул киби хызмет этем, бир кере биле сёзюнъден чыкъмадым. Лякин достларымнен шенъленмек ичюн сен манъа ич бир вакъыт улачыкъны биле бермединъ.
Ярамай кишилер исе: «Омы бизни къуртараджакъ?» – деп, оны ред эттилер ве бахшыш багъышламадылар. Шаул исе бир шей айтмады.
Сонъра о: – Эписи огъулларынъ мындамы? – деп Йишайдан сорады. – Даа кичиги бар. О, къой-эчкилерни бакъа, – деди Йишай. – Бир адамны ёлла да, оны кетирт. О, мында кельмегендже, уйле ашына отурмамыз, – деди Йишайгъа Смаил.
Давут исе де Шаулда эди, де Вифлеемге къайтып, бабасынынъ къойларыны бакъа эди.