13 Шекем оларнынъ къардашлары Динанынъ намусына токъунгъаны ичюн, Якъупнынъ огъуллары онъа ве бабасы Хаморгъа айнеджиликнен джевап бердилер.
Энъ балабан мукяфат ве энъ къыйметли бахшышлар соранъыз – эписи айткъанларынъызны берерим. Ялынъыз бу къызны манъа апай оларакъ беринъиз.
– Биз буны япып оламаймыз, – дедилер оларгъа. – Къардашымызны сюннетсиз акъайгъа бермек бизге масхаралыкътыр.
Сизлер исе ялан къурасынъыз, эпинъиз – файдасыз экимлерсиз.
Алланынъ Адындан яман сёзлерни айтмагъа, Онынъ Адындан ялан сёйлемеге яхшы олурмы?
Я РАББИ, не вакъыткъадже мени унутаджакъсынъ? Не вакъыткъадже менден юзюнъни сакълайджакъсынъ?
Яман адам ялан лафларынынъ къапкъанына тюше, инсафлы адам исе белядан къуртула.
РАББИге къаршы чыкътыкъ, Ондан вазгечтик, Алламыздан юзь чевирдик. Зорбалыкъ ве хаинлик акъкъында айттыкъ, ялан сёзлерини тюшюнип, сёйледик.
Ерде мераметли адамлар къалмады, адамлар арасында догъру сою ёкъ. Эр кес, къан тёкмек ичюн, къапкъан къоя, къардаш къардашына къаршы тузакъ къура.
– «Гедже юкълагъанымызда, Онынъ шегиртлери келип, джеседини хырсызлап кеттилер», – денъиз, – деп оларны огреттилер.
Севимли агъа-къардашларым, озьлеринъиз очь алманъыз, Алланынъ гъазабына ер беринъиз. Язылгъан ки: – Очь алмакъ Меним къолумда, джезасыны Мен берерим, – дей Рабби.
Сакъынынъыз, ич кимсе яманлыкъкъа яманлыкънен къайтармасын. Аксине, эр вакъыт бири-биринъизге ве бутюн адамларгъа яхшылыкъ къыдырынъыз.
Шимшон оларгъа: – Энди мен фелестинлилерге япаджакъ ярамайлыкъларым ичюн къабаатым олмайджакъ, – деди.