– Ёкъ, – деди Якъуп, – эгер мен сенинъ козюнъде мерамет къазангъан олсам, берген бахшышларымны ал. Сенинъ бетинъни, Алланынъ бетини корьген дайын олдым. Сен мени пек яхшы къаршыладынъ.
Янъгъыз бир адам бар эди, янында не огълу бар эди, не агъа-къардашы. Заметине сонъу олмагъан, зенгинлигине исе козю ич бир вакъыт тоймагъан эди. «Мен ким ичюн замет этем, джанымны яхшылыкътан марум этем?» Бу да – бош шей ве фена иштир.