14 Сен, эфендим, меним огюмде кетсе. Мен исе санъа, эфендиме, Сеир топрагъына барып чыкъмагъанымдже, огюмде кеткен айванлар киби, балалар кеткенлери дайын, яваш-яваш кетерим, – деди онъа Якъуп.
Якъуп Эдом мемлекетине, Сеир топрагъында олгъан агъасы Исавгъа хаберджилерни йиберди,
оларгъа эмир берди: – Эфендим Исавгъа бойле айтынъыз: «Къулунъ Якъупнынъ айткъанлары будыр: “Мен вакътынджа Лаванда яшай эдим, шимдигедже анда отура эдим.
– Эфендим, озюнъ балалар назик олгъанларыны билесинъ. Къой-эчкилерим ве туварларым да сагъылалар. Оларны бир кунь ичинде айдасам, эписи айванлар олерлер.
Амма шимди мында аммонлылар, моавлылар ве Сеир дагъында яшагъан халкъ кельди. Исраиллилер Мысыр топрагъындан чыкъкъанда, оларнынъ топракъларындан кечмеге Сен ёл бермединъ, шунынъ ичюн олар ёлдан бурулып, оларны ёкъ этмеди.
Чобан айванларны бакъкъаны киби, о, адамларны бакъаджакъ: къозуларны къолунен топлайджакъ, оларны багърына басаджакъ, ана-къойларны зорламайып алып кетеджек.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Моав ве Сеир халкъы: «Бакъынъыз, Ехуданынъ башкъа халкълардан фаркъы ёкъ», – дегени ичюн,
Иса, даа чокъ кинаели икяелер айтып, адамларгъа, сыгъдыргъанлары къадар, Алланынъ Сёзюни анълата эди.
Бизге, иманы кучьлю олгъанларгъа, файдамызны къыдырмагъа дегиль, иманы кучьсюз олгъанларгъа ярдым этмеге керек.
Сизлерге агъыр аш дегиль, сют бердим, чюнки агъыр ашны ашамагъа даа кучюнъиз етмей эди. Шимди де кучюнъиз етмей,
Сонъ биз айланып, РАББИ манъа айткъанына коре, Къызыл денъизге таба, сахрагъа ёл алдыкъ ве чокъ вакъыт Сеир дагъларынынъ чевре-четинде юрдик.
РАББИ, Сен Сеирден кельгенде, Эдом тарлаларындан кельгенде, ер юзю титреди, коклерден ягъмурлар ягъды, булутлар сувларыны тёкти.