13 – Эфендим, озюнъ балалар назик олгъанларыны билесинъ. Къой-эчкилерим ве туварларым да сагъылалар. Оларны бир кунь ичинде айдасам, эписи айванлар олерлер.
Сонъ о, деди: – Юр, кеттик. Мен огюнъден кетерим.
Сен, эфендим, меним огюмде кетсе. Мен исе санъа, эфендиме, Сеир топрагъына барып чыкъмагъанымдже, огюмде кеткен айванлар киби, балалар кеткенлери дайын, яваш-яваш кетерим, – деди онъа Якъуп.
Давут: – Огълум Сулейман даа яш ве теджрибесиздир. РАББИге къуруладжакъ эв исе бутюн мемлекетлер козюнде буюк, гузель ве белли олмакъ керек. Шунынъ ичюн мен эр шейни азырламакъ кереким, – деди. Бойлеликнен, Давут ольгенине къадар пек чокъ шей азырлады.
Инсафлы адам айванларынынъ да къасеветини чекер, лякин яман адамнынъ мерамети биле – зулум.
Чобан айванларны бакъкъаны киби, о, адамларны бакъаджакъ: къозуларны къолунен топлайджакъ, оларны багърына басаджакъ, ана-къойларны зорламайып алып кетеджек.
Олар бойле де яптылар. Эки янъы бузавлагъан сыгъыр алып, арабагъа ектилер, бузавларыны исе эвде къападылар.