2 Оларны корип, Якъуп: – Бу, Алланынъ ордусы, – деди ве о ернинъ адыны Маханаим деп къойды.
Давут Маханаим шеэрине кельди. Авишалом ве исраиллилернинъ эписи исе Иорданны кечтилер.
Бир кунь Нер огълу Авнер, Шаул огълу Иш-Бошетнинъ аскерлерини алып, Маханаим шеэринден Гивон шеэрине кетти.
Шаулнынъ орду башлыгъы Нер огълу Авнер, Шаулнынъ огълу Иш-Бошетни алып, Маханаим шеэрине кетирди.
Даа Бахурим шеэринден Биньямин къабилесинден Геранынъ огълу Шимий бар. Мен Маханаим шеэрине кетеяткъан куню, о, мени пек яман къаргъады. Лякин Иорданнынъ янында о мени къаршылап чыкъты, ве мен: «Сени къылычнен ольдюрмем», – деп, онъа РАББИнен сёз бердим.
Иддо огълу Ахинадав – Маханаим шеэринде;
Сонъ Эль-Яса дува окъуп башлады ве: – Я РАББИ! Онынъ козьлерини ач, корьсюн, – деди. РАББИ хызметчининъ козьлерини ачты, ве о, Эль-Ясанынъ этрафындаки бутюн дагъ атешли атлар ве арабаларнен толу олгъаныны корьди.
Бойлеликнен, кунь-куньден Давуткъа ярдымгъа адамлар келе берди, ве онынъ ордусы Алланынъ ордусы киби буюк олды.
Яш арсланлар ав къыдырып окюре, Алладан аш истейлер.
Эй, Онынъ бутюн мелеклери, Оны макътанъыз! Эй, Онынъ бутюн ордулары, Оны макътанъыз!
Онынъ васиетини ве шаатлыкъларыны туткъанлар ичюн РАББИнинъ бутюн ёллары – севги ве акъикъаттыр.
Олар себепсиз мен ичюн гизли тузакъны азырлады, себепсиз джаным ичюн чукъурны къазды.
– Санъа не ичюн кельгенимни билесинъми? – деп сорады о. – Шимди мен къайтып, Фарс башлыгъынен дженк этеджегим. Дженкни битиргенимнен, Юнанистан башлыгъы келеджек.
Шу ань мелекнинъ янында коклер ордусы пейда олды. Олар Алланы шуретлеп:
Гъаднынъ къабилесинден, къатиль ичюн сакъланмакъ ери олгъан: Гиладда ерлешкен Рамот шеэри этрафындаки отлакъларнен берабер, Маханаим шеэри этрафындаки отлакъларнен берабер,
– Ёкъ, – деди о. – Мен РАББИнинъ ордусынынъ ёлбашчысы олам, онынъ ичюн мында кельдим. Ехошуа бель букип, бетини ергедже тийгизди ве: – Эфендим, къулунъа не айтарсынъ? – деди.