39 Кийик айван парчалагъан къой-эчкини санъа кетирмей эдим – бу меним зарарым эди. Куньдюз гъайып ола эдими, гедже гъайып ола эдими, фаркъы ёкъ, сен менден сорай эдинъ.
Мен сеннен йигирми йыл эдим: къойларынъ ве эчкилеринъ ичини ташламай эдилер, сюрюнънинъ къочкъарларыны мен ашамай эдим.
Куньдюз – сыджакъ, гедже – сувукъ мени къыйнай эди, юкъум да менден къачып кете эди.
Сиз Меним азиз адамларымсыз. Онынъ ичюн тарлада парчалангъан айваннынъ этини ашаманъыз, оны копеклерге атынъыз.
Эгер эки адам бугъа, эшек, урба я да башкъа насылдыр тапылгъан шейнинъ акъкъында: «Менимки», – деп чеккелешселер, озь акъларыны Аллагъа бильдирсинлер. Кимни Алла къабаатлы деп таныса, о, башкъасына эки къат тёлесин.
Олюнинъ я да айванларнен парчалангъан айванларнынъ этини ашамасын. Ёкъса о, арам оладжакъ. Мен – РАББИм.
О ернинъ этрафларында чобанлар бар эди, олар чёльде яшап, геджелери къой сюрюсини къаравуллай эдилер.