29 – Насыл чалышкъанымны ве мен олгъанда айванларынъ насыл яхшы олгъанларыны озюнъ билесинъ, – деди Якъуп. –
Мен кельгенде, айванларынъ аз эди, энди исе чокъ олды! Меним келювимнен РАББИ сени багъышлады. Лякин озь эвим ичюн мен не вакъыт чалышаджагъым?
Билха юклю олып, Якъупкъа огълан бала тапты.
Бабанъызгъа олгъан кучь-къуветимнен хызмет эткенимни озюнъиз билесинъиз.
Ишанчлы ве акъыллы къул ким? Эфендиси оны эв къуллары устюнде башлыкъ этип, оларгъа керек вакътында ашларыны бермеге къойды.
Шунда Алланынъ истеги: биз яхшылыкъ япкъанымызнен, акъылсыз ве бильгисиз адамларнынъ агъзыны къапатайыкъ.
Къуллар, буюк сайгъынен эфендилеринъизге бойсунынъыз. Тек яхшы ве мераметли эфендилеринъизге дегиль, намуссыз союна да таби олунъыз.