20 Адам озь апайына Ава деген ад берди. О, эписи яшагъан адамларнынъ анасы оладжакъ эди.
Даа РАББИнинъ Мелеги онъа бойле деди: – Мына, сен юклюсинъ. Сен огълан бала тападжакъсынъ ве онъа Исмаил деген ад къояджакъсынъ, чюнки РАББИ сенинъ чеккен азабынъны корьди.
Адам бутюн эв айванларына, бутюн кок къушларына, бутюн кийик айванларгъа ад къойды. Амма оларнынъ арасындан озюне келишкен ярдымджы тапалмады.
Адам: – Бу, меним кемигимден къопкъан кемиктир, джан-джигеримден къопкъан парчамдыр. О, акъайдан алынгъаны ичюн, апай деп адланаджакъ, – деди.
РАББИ-Тааля териден Адемнен апайы ичюн урба япып, оларны кийиндирди.
Рахель кечинеяткъанда, сонъки нефесинен огълунынъ адыны Бен-Они къойды, лякин бабасы онъа Биньямин деген ад берди.
Ламех: «О, бизге ишимизден, РАББИ къаргъагъан топракъта агъыр хызметимизден раатлыкъ берер», – деди ве онъа Нух деген ад къойды.
Бала буюк олгъан сонъ, о, оны фыравун къызына алып кельди, ве бала фыравун къызынынъ огълу олды. Фыравун къызы: «Мен оны сувдан чыкъардым», – деп, онъа Муса деген ад къойды.
Мерьем огъул догъаджакъ, ве сен Онынъ Адыны Иса къояджакъсынъ. О, Озь халкъыны гуналарындан къуртараджакъ, – деди.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Бир адамдан эписи халкъларны яратып, оларгъа бутюн ер юзюнде даркъалып яшамагъа ёл берди, оларнынъ эвельден бельгиленген девирлерини, сынъырларынен яшайджакъ ерлерини тайин этти,
Амма къоркъам ки, йылан айнеджиликнен Аваны алдаткъаны киби, сизинъ фикирлеринъиз де бозулып, Месихнинъ артындан адийликнен ве темизликнен юрмектен вазгечеджексинъиз.
Алла биринджи Адемни, сонъ Аваны яратты.
Бираз вакъыттан сонъ Ханна юклю олды ве огълан тапты. «Мен оны РАББИден ялварып алдым», – деп, онынъ адыны Смаил къойды.