16 Апайгъа РАББИ: – Юклю олгъан вакътынъны зияде дертли этеджегим. Къыйналып бала тападжакъсынъ. Сен акъайынъны арзулайджакъсынъ, амма о, сенинъ эфендинъ оладжакътыр, – деди.
Эгер яхшылыкъ япсанъ, башынъны котермейсинъми? Яхшылыкъ япмасанъ, босагъанънынъ янына гуна ятмакътадыр. О, сени истей, сен исе онынъ эфендиси ол.
Явец агъа-къардашларындан урьметли эди. Онынъ анасы онъа Явец адыны бергенде, бойле айткъан эди: «Мен оны догъургъанда, пек чокъ агъры чектим».
Падиша чыкъаргъан буюк къарарны бутюн падишалыкъта эшитеджеклер, ве эписи къадынлар озьлерининъ акъайларыны, буюк олсун, уфакъ олсун, урьмет этеджеклер.
Мени къувалагъанлар эр тарафтан мени сарып алгъанда, белялы куньлерде не ичюн къоркъаджагъым?
Дешет тюбюнде къаладжакълар, оларны дерт ве агъры сараджакъ. Догъургъан апай киби чекишеджеклер, бири-бирине шашып бакъаджакълар, бетлери къызараджакъ.
Шунынъ ичюн белимни аджджы агъры тутты, дерди туткъан къадын киби, дерттен чекишем. Эшиткенимден мен пек кедерлендим, корьгенимден пек къасеветлендим.
Азап чеккен сонъ, О бакъып къуванаджакъ. Инсафлы олып, РАББИнинъ къулу озь анълавынен чокъ адамларны акълайджакъ, къабаатларыны Озюне юклейджек.
Базыларгъа озюнъе башлыкъ этмеге огреттинъ. Рабби санъа кельгенде, не айтаджакъсынъ? Догъургъан къадыннынъ дерди киби, сени де дерт тутмайджакъмы?
Сен Ливан дагъларында яшайсынъ, юванъны кедр тереклеринде къурасынъ! Догъгъан къадыннынъ дерди киби азап башынъа тюшкенинде, не де аджыныкълы алгъа къаладжакъсынъ!
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
Дамаск такъаттан кесильди, аркъасыны чевирип, къачмагъа азырланды, къоркъу тюбюнде къалды, дерди туткъан къадынны киби, оны сыкъынты ве агъры сарды.
– Олар акъкъында хабер кельгенинен, рухтан тюштик. Догъургъан къадынны киби, бизни агъры ве дерт сарды.
Лякин эгер акъай оларны эшитип, оларны инкяр этсе, агъзындан чыкъкъан бутюн адакълары ве сёзлери ерине кетирильмек керекмей. Акъайы оларны ёкъ этти, ве РАББИ къадынны багъышлайджакъ.
Бала догъгъан къадын дертлер чеке, чюнки онынъ вакъты кельди. Амма бала догъгъандан сонъ, дертлерини унута, чюнки дюньягъа янъы адамнынъ кельгенине къувана.
Шуны бильгенинъизни де истейим: эр бир акъайнынъ башлыгъы – Месих, апайнынъ башлыгъы – онынъ акъайы, Месихнинъ башлыгъы исе – Алладыр.
сизинъ джемиетлеринъизде де къадынлар сесини чыкъармасынлар. Къанунда айтылгъаны киби, къадынларгъа сёзге чыкъмагъа мумкюн дегиль, олар башлыкъ этмесин.
Апайнынъ бедени устюнден апай дегиль, акъайы акимлик япа. Бойле де, акъайнынъ бедени устюнден акъай дегиль, апайы акимлик япа.
Къадынлар, Раббиде яшагъанларгъа ярашкъаны киби, акъайларынъызгъа бойсунынъыз.
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.
Алла биринджи Адемни, сонъ Аваны яратты.
Амма, эгер къадынлар иманнен, севгинен ве азизликнен озюни къолда тутып яшасалар, бала догъып, къуртуладжакълар.
айдын фикирли, темиз юрекли ве мераметли олмагъа, эвни бакъмагъа ве озь акъайларыны динълемеге огретсинлер. О вакъыт башкъа адамлар Алланынъ Сёзюни яманламайджакъ.