12 – О махсулларны манъа Сен берген апайынъ берди, ве мен ашадым, – деди адам.
Сонъ РАББИ-Тааля Озь-Озюне: – Адамгъа янъгъызлыкъ ярашмаз. Мен онъа келишкен бир ярдымджы яратайым, – деди.
Адам бутюн эв айванларына, бутюн кок къушларына, бутюн кийик айванларгъа ад къойды. Амма оларнынъ арасындан озюне келишкен ярдымджы тапалмады.
Шу къабургъадан РАББИ-Тааля къадынны яратты ве адам алдына кетирди.
– Сен чыплакъ олгъанынъны санъа ким айтты? – деп сорады РАББИ. – Мен махсулларыны ашамагъа ясакъ эткен теректен ашамадынъмы?
Адем киби, къабаатларымны гизледимми? Яманлыкъларымны багърымда сакъламагъа тырыштыммы?
Адамнынъ ахмакълыгъы онынъ ёлуны къыйыш эте, юреги де РАББИге къаршы гъазаплана.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Амма о адам, озюни акъламакъ ичюн, Исадан: – Я манъа якъын адам кимдир? – деп сорады.
Алланынъ адамларны акълагъаныны анъламайып, озь арекетлеринен инсафлы олмагъа тырышалар ве, бойле этип, Алланынъ инсафлы истегине бойсунмайлар.
Шаул: – Оларны амалеклилерден кетирдик. Халкъ къой-эчки ве туварларнынъ энъ яхшысыны РАББИге, сенинъ Алланъа къурбан чалмакъ ичюн сакълады. Къалгъаныны исе бутюнлей ёкъ эттик, – деди.