17 Леанынъ козьлери зайыф эди, Рахель исе эм тюз эндамлы, эм дюльбер эди.
Мысыргъа якъынлашкъанда, апайы Сарейге: – Сен дюльбер апай олгъанынъны билем, – деди.
Ибрам Мысыргъа кельген сонъ, мысырлылар Сарей пек дюльбер олгъаныны корьдилер.
Рефикъа яш, пек дюльбер, акъай корьмеген къыз эди. О, ашагъы чокъракъ янына тюшти ве гугюмни толдурып, тёпеге котерилип башлады.
О ернинъ адамлары ондан апайы акъкъында сорагъанларда, о: – О, меним къызкъардашымдыр, – деди. «Бу ернинъ адамлары мени Рефикъанынъ дюльберлиги ичюн ольдюрирлер», – тюшюнип, Исхакъ Рефикъа онынъ апайы олгъаныны айтмагъа къоркъты.
Лаваннынъ эки къызы бар эди: буюгининъ ады Леа, кичигининъ исе Рахель эди.
Якъуп Рахельге севда олды ве Лавангъа: – Сенинъ кичик къызынъ Рахель ичюн санъа еди йыл хызмет этеджегим, – деди.
Якъуп Рахельнен ятты. О, Рахельни Леадан зияде севе эди. Сонъ Якъуп Лавангъа даа еди йыл хызмет этти.
Сонъ Алла Рахельни хатырлады, оны эшитти ве къурсагъыны бала-чагъалы этти.
Рахельнинъ огъуллары: Юсуф ве Биньямин.
Мысырлы бутюн барлыкъ-вариетини Юсуфнынъ эли астына берди, ашап-ичмектен гъайры ич бир шейнен озюнинъ иши ёкъ эди. Юсуф бой-къыяфетли ве дюльбер эди.
Мен Паддандан кельгенимде, Рахелим Ханаан топрагъында, Эфраткъа етмезден ёл бою кечинди. Мен оны Эфраткъа, я да Вифлеемге алып кеткен ёлнынъ янында дефн эттим.
Гузеллик яланджыдыр, дюльберлик де боштыр, лякин РАББИден къоркъкъан апай макътавгъа ляйыкътыр!
РАББИ бойле дей: – Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Балалары артындан Рахель агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!
«Рама шеэринде бир сес эшитиле, агълав ве аджджы къыямет! Рахель балалары артындан агълай, тынчланмагъа истемей; онынъ балалары ёкъ энди!»
Шимди менден кеткенде, Рахельнинъ мезары янында, Биньямин топрагъынынъ сынъырларында олгъан Целцах шеэринде эки адам расткетиреджексинъ, ве олар санъа: «Сен къыдырып кеткен эшеклер тапылды. Бабанъ эшеклерни унутып: “Меним огълума не олды?” – деп къасеветлене», – дейджеклер.