16 Якъуп юкъудан уянды ве: – Керчектен де бу ерде РАББИ бар! Мен исе бильмей эдим я! – деди.
Сонъ Сулейман уянды. Бу, онынъ тюшю эди. О, Ерусалимге келип, РАББИнинъ Васиет Сандыгъы огюнде турып, бутюнлей якъыладжакъ къурбанлар чалды, аманлыкъ къурбанларыны да кетирди. Сонъ хызметкярларына буюк той япты.
Алла бир кере айтар. Эгер адам анъламаса, Алла даа бир кере анълатыр.
Мына, янымдан кечсе, Оны корип оламам, кечип кетсе, Оны сезмем.
«Меним Аллам Сенсинъ!» – дедим РАББИге. Ялварувларыма къулакъ ас, я РАББИ!
Коклер, ер юзю ве денъизлер, олардаки бутюн джанлылар Алланы макътасынлар!
РАББИ! Аллаларнынъ арасында Сен дайын ким бар? Мукъаддесликнен улу олгъан, макътавларгъа даима ляйыкъ олгъан, аджайип шейлер япкъан Сен дайын ким бар?
РАББИ онынъ бакъмагъа кельгенини корьди. Чалынынъ ортасындан Алла оны: – Муса! Муса! – деп чагъырды. – Мен мындам! – деди Муса.
– Якъын кельме, – деди Алла. – Аякъларынъдан аякъкъапларынъны чыкъар. Сен тургъан ер – мукъаддес ердир.
Амма Ордуларнынъ РАББИсини ве Онынъ азизлигини урьмет этинъиз! Ондан къоркъунъыз, Онынъ огюнде къалтыранъыз!
Бу ерде уянып, козьлеримни ачтым. Юкъум татлы эди.
РАББИ оларгъа бойле деди: – Сёзлериме къулакъ асынъыз: аранъызда бир пейгъамбер олгъанда, Мен, РАББИ, онъа руяда корюнем, тюшюнде онен лакъырды этем.
Куньлерден бири Ехошуа Ерихоннынъ янында олгъанында, козьлерини котерип, къолунда къылычы олгъан адамны корьди. Онынъ янына барып, Ехошуа: – Сен бизимкилеринден я да душманларымыздансынъмы? – деди.
РАББИнинъ ордусынынъ ёлбашчысы Ехошуагъа: – Аякъларынъдан аякъкъапларынъны чыкъар, чюнки тургъан еринъ азиздир, – деди. Ехошуа бойле де япты.