1 Исхакъ къартайгъанда, козьлери ярамай корип башлагъанда, о, озюнинъ буюк огълу Исавны чагъырды. – Огълум! – деди онъа Исхакъ. – Мен мындам, – деди онъа огълу.
– Башта емин эт, – деди Якъуп. Исав емин этти ве Якъупкъа биринджи догъгъанынынъ акъкъыны сатты.
Исраильнинъ козьлери къартлыкътан ярамай корип башладылар, о яхшы коралмай эди. Юсуф балаларыны Исраильнинъ янына алып кельди, ве Исраиль оларны опип къучакълады.
Еровоамнынъ къадыны ойле де япты: Шилогъа кетип, Ахиянынъ эвине кирди. Ахия энди корьмей эди, чюнки козьлери къартлыкътан зайыфлашып къалгъан.
Бир кунь эвни къаравуллагъанлар къалтырар, кучьлю акъайлар къатланыр, ун чеккенлер, аз къалгъанлары ичюн, токътар, пенджереге бакъкъанлар агъыр корер.
Иса бойле джевап берди: – Озюнинъ де, ана-бабасынынъ да гунасы ичюн дегиль. Алланынъ ишлери онда белли оладжагъы ичюн, о кёр олып догъды.
Муса ольгенде 120 яшында эди, лякин онынъ козьлери зайыфлашмагъан, бедени де такъаттан кесильмеген эди.
Элийнинъ козьлери зайыфлашты, о яхшы корип оламай эди. Бир гедже о, тёшегинде ята эди.