33 – Башта емин эт, – деди Якъуп. Исав емин этти ве Якъупкъа биринджи догъгъанынынъ акъкъыны сатты.
Амма Ибрам Содом падишасына бойле деди: – РАББИге, Юдже Аллагъа, коклернинъ ве ернинъ Яратыджысына къолумны котерип,
РАББИнен, коклернинъ Алласынен ве ер юзюнинъ Алласынен емин эт ки, араларында мен яшагъан ханаанлыларнынъ къызларындан огълума апай алмайджакъсынъ,
– Мен ачтан олерим, – деди Исав. – Биринджи догъгъанымнынъ акъкъындан манъа не файда?
Сонъ Якъуп Исавгъа отьмек ве берджимек шорбасыны берди. Исав ашап ичти ве сонъ турып кетти. Бойле этип, Исав биринджи догъгъанынынъ акъкъыны козь огюне биле алмады.
Исхакъ къартайгъанда, козьлери ярамай корип башлагъанда, о, озюнинъ буюк огълу Исавны чагъырды. – Огълум! – деди онъа Исхакъ. – Мен мындам, – деди онъа огълу.
Бабасы Исхакъ ондан: – Сен кимсинъ? – деп сорады. – Мен сенинъ огълунъ! – деди Исав. – Сенинъ биринджи догъгъан огълунъ Исавым!
– Тевеккель онынъ адыны Якъуп деп къоймадылар, – деди Исав. – О энди эки кере мени алдатты. Башта биринджи догъгъан акъкъымны алды, шимди исе багъышлавымны алды! Ве даа къошты: – Аджеба, сен манъа багъышлав къалдырмадынъмы?
Эм сёз берди: – Менден не сорасанъ, береджем, падишалыгъымнынъ ярысыны биле береджем, – деди.
Аранъызда ич бир ороспу я да Исавгъа ошагъан имансыз адам олмасын. Исав бир чанакъ аш ичюн биринджи огъул акъкъыны сатты,
Адамлар озьлеринден буюк олгъаннен ант этелер ве ант этип, айткъан шейини тасдыкълайлар ве эр бир къавгъаны токътаталар.