28 Ав этини бегенип, Исхакъ Исавны севе эди. Рефикъа исе Якъупны севе эди.
Якъуп барып, улакъларны алды ве анасына кетирди. Анасы онынъ бабасы севген леззетли ашны азырлады.
– Мен Исав, сенинъ биринджи догъгъан огълунъ, – деди бабасына Якъуп. – Сен манъа насыл айттынъ, мен ойле де яптым. Отурып, ав этинден аша. Сонъ джанынъ мени багъышласын.
– Манъа ав этинден ашамагъа бер, огълум, – деди Исхакъ. – Сонъ джаным сени багъышлар. Якъуп бабасына ашнен шарапны алып берди, ве о, ашап-ичти.
Озь алетлеринъни, яйынъны ве окълугъынъны алып, тарлагъа авгъа чыкъ.
О да леззетли ашны азырлады ве бабасына келип: – Тур, бабам, огълунъ кетирген ав этинден аша. Сонъ мени багъышла, – деди.
Мен севген леззетли ашны азырла ве манъа кетир. Сонъ мен ашарым, ве ольмезден эвель джаным сени багъышлар.
Къой-эчкилер сюрюсине бар да, манъа андан эки яхшы бакъылгъан улакъ кетир. Мен олардан бабанъ севген леззетли ашны азырларым.