49 Эфендиме мерамет япаджакъсынъызмы ве онъа ишанчлы оладжакъсынъызмы, шимди манъа айтынъыз. Ёкъ олса биле, эписи бир айтынъыз. Сонъ онъа коре иш корерим.
Манъа, къулунъа косьтерген бутюн мераметинъе ве ишанчлыгъынъа мен ляйыкъ дегилим. Иордан дерьясыны мен къолумда бир таякънен кечтим, шимди исе эки ордум бар.
Исраильге ольмеге вакъыт кельгенде, о, огълу Юсуфны чагъыртты ве онъа бойле деди: – Эгер мен козюнъде мерамет къазангъан олсам, къолунъны янбашымнынъ тюбюне къойып, манъа мераметли ве ишанчлы оладжагъынъа, мени Мысырда дефн этмейджегинъе сёз бер.
Мерамет ве садыкълыкъ сени къалдырмасын: оларны бойнунъа сар, пиляки таш устюне киби, юрегинънинъ устюне яз.
Разылыкъ бер, сенинъ топрагъынъдан кечейик. Биз тарлалардан ве юзюмликлерден кечмейджекмиз, ич бир къуюдан сув ичмейджекмиз. Падиша ёлундан бараджакъмыз, топрагъынъдан кечмегендже, сагъгъа-солгъа урулмайджакъмыз».
«Манъа сенинъ топрагъынъдан кечмеге разылыкъ бер. Бир ёлнен кетип, не сагъгъа, не де солгъа бурулмам.
– Эгер сиз ольдюрильсенъиз, бизим джанларымыз гъайып олсунлар! – дедилер бу адамлар онъа. – Сиз бизим ишимизни ачмасанъыз, РАББИ топракъны бизге бергенде, биз санъа мераметлик этип, садыкъ олурмыз.